| (1) Przypominaj im, że powinni podporządkować się zwierzchnim władzom, słuchać ichi okazywać gotowość do wszelkiego dobrego czynu:
|
| (2) nikogo nie lżyć, unikać sporów, odznaczać się uprzejmością, okazywać każdemu człowiekowi wszelką łagodność.
|
| (3) Niegdyś bowiem i my byliśmy nierozumni, oporni, błądzący, służyliśmy różnym żądzom i rozkoszom, żyjąc w złości i zawiści, godni obrzydzenia, pełni nienawiści jedni ku drugim.
|
| (4) Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi,
|
| (5) nie dla uczynków sprawiedliwych, jakie zdziałaliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym,
|
| (6) którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego,
|
| (7) abyśmy, usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego.
|
| (8) Nauka ta zasługuje na wiarę, i chcę, abyś z całą stanowczością o tym mówił, że ci, którzy wierzą w Boga, mają się starać usilnie o pełnienie dobrych czynów. Jest to dobre i pożyteczne dla ludzi.
|
| (9) Unikaj natomiast głupich dociekań, rodowodów, sporów i kłótni o Prawo [Mojżeszowe]. Są bowiem bezużyteczne i puste.
|
| (10) Sekciarza po jednym lub po drugim upomnieniu się wystrzegaj,
|
| (11) wiedząc, że człowiek taki jest przewrotny i grzeszny, przy czym sam na siebie wydaje wyrok.
|
| (12) Gdy poślę do ciebie Artemasa lub Tychika, postaraj się czym prędzej przybyć do mnie do Nikopolis,
|
| (13) postanowiłem bowiem tam spędzić zimę. Zenasa, uczonego w Prawie, i Apollosa zaopatrz należycie na drogę powrotną, by im na niczym nie zbywało.
|
| (14) Niechże i nasi wierni nauczą się przodować w [spełnianiu] dobrych czynów, które służą zaspokojeniu koniecznych potrzeb — żeby nie byli bez zasług.
|
| (15) Pozdrawiają cię wszyscy z mego otoczenia. Pozdrów tych, którzy nas miłują w wierze. Łaska z wami wszystkimi!
|
