| (1) Wielka udręka stała się udziałem każdego człowieka i ciężkie jarzmo [spoczęło] na synach Adama, od dnia wyjścia z łona matki, aż do dnia powrotu do matki wszystkich1.
|
| (2) Przedmiotem ich rozmyślań i obawą serca jest myśl o tym, co ich czeka, jest dzień śmierci2.
|
| (3) Poczynając od tego, który siedzi na wspaniałym tronie, aż do tego, który siedzi na ziemi i w popiele,
|
| (4) od tego, który nosi fioletową purpurę i wieniec, do tego, który się okrywa zgrzebnym płótnem: [wciąż] gniew, zazdrość, przerażenie i niepokój, bojaźń śmierci, nienawiść i kłótnia.
|
| (5) Nawet w czasie odpoczynku na łóżku sen nocny zmienia mu wyobrażenia:
|
| (6) zaznaje mało spoczynku, jakby nic, a już w snach [ma takie wrażenie], jakby w dzień stał na czatach, jest przerażony widzeniem swego serca, jakby uciekał przed bitwą -
|
| (7) budzi się w chwili swego ocalenia i dziwi się, że strach ten był niczym.
|
| (8) Dla każdego stworzenia, od człowieka do zwierzęcia, a dla grzeszników siedem razy więcej:
|
| (9) śmierć, krew, kłótnia i miecz, klęski, głód, ucisk i cięgi.
|
| (10) Przeciw bezbożnym to wszystko zostało stworzone i przez nich przyszło całkowite zniszczenie.
|
| (11) Wszystko, co jest z ziemi4, do ziemi się wróci, a co z wody, powróci do morza4.
|
| (12) Każde przekupstwo i niesprawiedliwość zostaną starte, a uczciwość na wieki trwać będzie.
|
| (13) Bogactwa niesprawiedliwych wyschną jak potok i przeminą jak wielki grzmot, co się rozlega w czasie ulewy.
|
| (14) Jak [sprawiedliwy] raduje się, gdy otwiera ręce, tak grzesznicy ulegną zatraceniu.
|
| (15) Potomkowie bezbożnych nie wypuszczą latorośli, bo ich nieczyste korzenie są na urwistej skale,
|
| (16) jak trzcina rosnąca nad każdą wodą i brzegiem rzeki przed każdą inną trawą będą zerwani.
|
| (17) Dobroczynność jest jak raj we wszystko obfitujący, a jałmużna - trwa na wieki.
|
| (18) Człowiek samowystarczalny i pracujący - wiodą życie przyjemne, ale wyżej od obydwóch [stoi] ten, co skarb znajduje.
|
| (19) Dzieci i zbudowanie miasta uwieczniają imię, ale wyżej od tych obu rzeczy [stoi] kobieta nienaganna.
|
| (20) Wino i muzyka rozweselają serce, ale wyżej od tych obu rzeczy [stoi] umiłowanie mądrości.
|
| (21) Flet i cytra umilają śpiewy, a bardziej niż jedno i drugie - mowa przyjemna.
|
| (22) Wdzięk i piękność pociągają oko, a bardziej niż jedno i drugie - świeża zieleń zasiewów.
|
| (23) Przyjaciel i towarzysz spotykają się w chwili stosownej, a częściej niż obaj - żona z mężem7.
|
| (24) Bracia i opiekunowie [są pomocą] w czasie utrapienia, a bardziej niż jedni i drudzy wybawia jałmużna.
|
| (25) Złoto i srebro umacniają stopę, a bardziej niż jedni i drudzy cenna jest rada.
|
| (26) Bogactwo i siła podnoszą na duchu, a bardziej niż jedno i drugie - bojaźń Pana. Przy bojaźni Pańskiej nie ma niedostatku, a [żyjąc] w niej nie potrzeba szukać pomocy.
|
| (27) Bojaźń Pana jest jak raj błogosławieństwa, a jej osłona przewyższa wszelką sławę8.
|
| (28) Synu, nie prowadź życia żebraczego, lepiej umrzeć, niż żebrać.
|
| (29) Gdy człowiek musi patrzeć na stół drugiego, jego istnienia nie uważa się za życie, zbrudzi duszę swoją potrawami obcych: człowiek więc rozumny i dobrze wychowany tego się ustrzeże.
|
| (30) Żebractwo jest słodkie na ustach człowieka bezwstydnego, ale we wnętrzu jego płonie [ono jak] ogień.
|
