| (1) Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię, potwierdza mi to moje sumienie w Duchu Świętym,
|
| (2) że w sercu swoim odczuwam wielki smutek i nieprzerwany ból.
|
| (3) Wolałbym bowiem sam być pod klątwą [odłączonym] od Chrystusa dla [zbawienia] braci moich, którzy według ciała są moimi rodakami.
|
| (4) Są to Izraelici, do których należą przybrane synostwo i chwała, przymierza i nadanie Prawa, pełnienie służby Bożej i obietnice.
|
| (5) Do nich należą praojcowie, z nich również jest Chrystus według ciała, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen.
|
| (6) Nie znaczy to jednak wcale, że słowo Boże zawiodło. Nie wszyscy bowiem, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem,
|
| (7) i nie wszyscy przez to, że są potomstwem Abrahama, stają się jego dziećmi, lecz w Izaaku uznane będzie twoje potomstwo
|
| (8) to znaczy: nie synowie co do ciała są dziećmi Bożymi, lecz synowie obietnicy są uznani za potomstwo.
|
| (9) Albowiem to jest słowo obietnicy: Przyjdę o tym samym czasie, a Sara będzie miała syna.
|
| (10) Ale nie tylko ona — bo także i Rebeka, która poczęła [bliźnięta] z jednego [zbliżenia] z ojcem naszym Izaakiem.
|
| (11) Bo gdy one jeszcze się nie urodziły ani nic dobrego czy złego nie uczyniły — aby niewzruszone pozostało postanowienie Boże, powzięte na zasadzie wolnego wyboru,
|
| (12) zależne nie od uczynków, ale od woli powołującego — powiedziano jej: starszy będzie służyć młodszemu
|
| (13) jak jest napisane: Jakuba umiłowałem, a Ezawa miałem w nienawiści.
|
| (14) Cóż na to powiemy? Czyżby Bóg był niesprawiedliwy? Żadną miarą!
|
| (15) Przecież On mówi do Mojżesza: Ja wyświadczam łaskę, komu chcę, i miłosierdzie, nad kim się lituję.
|
| (16) [Wybranie] więc nie zależy od tego, kto go chce lub o nie się ubiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie.
|
| (17) Albowiem mówi Pismo do faraona: Po to właśnie cię wzbudziłem, aby okazać na tobie moją potęgę i żeby rozsławiło się moje imię po całej ziemi.
|
| (18) A zatem komu chce, okazuje miłosierdzie, a kogo chce, czyni zatwardziałym.
|
| (19) Powiesz mi na to: Dlaczego więc Bóg czyni jeszcze wyrzuty? Któż bowiem woli Jego może się sprzeciwić?
|
| (20) Człowiecze! Kimże ty jesteś, byś mógł się spierać z Bogiem? Czyż może naczynie gliniane zapytać tego, który je ulepił: "Dlaczego mnie takim uczyniłeś?"
|
| (21) Czyż garncarz nie ma mocy nad gliną i nie może z tej samej zaprawy zrobić jednego naczynia ozdobnego, drugiego zaś na użytek niezaszczytny?
|
| (22) Jeżeli więc Bóg, chcąc okazać swój gniew i dać poznać swoją potęgę, znosił z wielką cierpliwością naczynia [zasługujące] na gniew, gotowe na zagładę,
|
| (23) i żeby dać poznać bogactwo swojej chwały względem naczyń [objętych] zmiłowaniem, które już wprzód przygotował ku chwale,
|
| (24) względem nas, których powołał nie tylko spośród Żydów, ale i spośród pogan ...?
|
| (25) Mówi o tym u Ozeasza: Nazwę "lud nie mój" — ludem moim, i "nie umiłowaną" — umiłowaną.
|
| (26) I stanie się: w miejscu, gdzie im powiedziano: "Wy nie jesteście ludem moim", tam nazywać ich będą synami Boga żywego.
|
| (27) O Izraelu zaś głosi Izajasz: Choćby liczba synów Izraela była jak piasek morski, tylko Reszta będzie zbawiona.
|
| (28) Bo Pan wypełni na ziemi swoje słowo skutecznie i bez zwłoki.
|
| (29) Jak to też Izajasz przepowiedział: Gdyby Pan Zastępów nie zostawił nam potomstwa, stalibyśmy się jak Sodoma i bylibyśmy podobni do Gomory.
|
| (30) Cóż więc powiemy? To, że poganie nie zabiegając o usprawiedliwienie, osiągnęli usprawiedliwienie, mianowicie usprawiedliwienie z wiary,
|
| (31) a Izrael, który zabiegał o Prawo usprawiedliwiające, do celu Prawa nie doszedł.
|
| (32) Dlaczego? Ponieważ zabiegał o usprawiedliwienie nie z wiary, lecz — jakby to było możliwe — z uczynków. Potknęli się o kamień obrazy,
|
| (33) jak jest napisane: Oto kładę na Syjonie kamień obrazy i skałę zgorszenia, a kto wierzy w niego, nie będzie zawstydzony. 10
|
