| (1) Jahwe ukazał się Abrahamowi pod dębami Mamre, gdy ten siedział u wejścia do namiotu w najgorętszej porze dnia.
|
| (2) Abraham spojrzawszy dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi,
|
| (3) rzekł: "O Panie, jeśli jestem tego godzien, racz nie omijać twego sługi!
|
| (4) Przyniosę trochę wody, wy zaś raczcie obmyć sobie nogi, a potem odpocznijcie pod drzewami.
|
| (5) Ja zaś pójdę wziąć nieco chleba, abyście się pokrzepili, zanim pójdziecie dalej, skoro przechodzicie koło sługi waszego". A oni mu rzekli: "Uczyń tak, jak powiedziałeś".
|
| (6) Abraham poszedł więc spiesznie do namiotu Sary i rzekł: "Prędko zaczyn ciasto z trzech miar najczystszej mąki i zrób podpłomyki".
|
| (7) Potem Abraham podążył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę dał je słudze, aby ten szybko je przyrządził.
|
| (8) Po czym, wziąwszy twaróg, mleko i przyrządzone cielę, postawił przed nimi, a gdy oni jedli, stał przed nimi pod drzewem.
|
| (9) Zapytali go: "Gdzie jest twoja żona, Sara?"- Odpowiedział im: "W tym oto namiocie".
|
| (10) Rzekł mu [jeden z nich]: "O tej porze za rok znów wrócę do ciebie, twoja zaś żona Sara będzie miała wtedy syna". Sara przysłuchiwała się u wejścia do namiotu, [które było tuż] za Abrahamem.
|
| (11) Abraham i Sara byli w bardzo podeszłym wieku. Toteż Sara nie miewała przypadłości właściwej kobietom.
|
| (12) Uśmiechnęła się więc do siebie i pomyślała: "Teraz, gdy przekwitłam, mam doznawać rozkoszy, i mój mąż starzec?"
|
| (13) Jahwe rzekł do Abrahama: "Dlaczego to Sara śmieje się i myśli: Czy naprawdę będę mogła rodzić, gdy już się zestarzałam?
|
| (14) Czy jest coś, co byłoby niemożliwe dla Jahwe? Za rok o tej porze wrócę do ciebie, i Sara będzie miała syna".
|
| (15) Wtedy Sara zaparła się, mówiąc: "Wcale się nie śmiałam" — bo ogarnęło ją przerażenie. Ale Jahwe powiedział: "Nie. Śmiałaś się!"
|
| (16) Potem ludzie ci odeszli i skierowali się ku Sodomie. Abraham zaś szedł z nimi, aby ich odprowadzić,
|
| (17) a Jahwe mówił sobie: "Czyż miałbym zataić przed Abrahamem to, co zamierzam uczynić?
|
| (18) Przecież ma się on stać ojcem wielkiego i potężnego narodu, i przez niego otrzymają błogosławieństwo wszystkie ludy ziemi.
|
| (19) Bo upatrzyłem go jako tego, który będzie nakazywał potomkom swym oraz swemu rodowi, aby strzegąc przykazań Jahwe postępowali sprawiedliwie i uczciwie, tak że Jahwe wypełnił to, co obiecał Abrahamowi".
|
| (20) Po czym Jahwe rzekł: "Skarga na Sodomę i Gomorę głośno się rozlega, bo występki ich [mieszkańców] są bardzo ciężkie.
|
| (21) Chcę więc iść i zobaczyć, czy postępują zgodnie z wołaniem, które do Mnie doszło, czy nie dowiem się".
|
| (22) Wtedy to ludzie ci odeszli w stronę Sodomy, a Abraham stał dalej przed Jahwe.
|
| (23) Zbliżywszy się do Niego, Abraham rzekł: "Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi?
|
| (24) Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu dla owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają?
|
| (25) O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo co bezbożnemu! O, nie dopuść do tego! Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?"
|
| (26) Jahwe odpowiedział: "Jeżeli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych, przebaczę całemu miastu przez wzgląd na nich".
|
| (27) Rzekł znowu Abraham: "Pozwól, o Panie, że jeszcze ośmielę się mówić do ciebie, choć jestem pyłem i prochem.
|
| (28) Gdyby wśród tych pięćdziesięciu sprawiedliwych zabrakło pięciu, czy w braku tych pięciu zniszczysz całe miasto?" Jahwe rzekł: "Nie zniszczę, jeśli znajdę tam czterdziestu pięciu".
|
| (29) Abraham znów odezwał się tymi słowami: "A może znalazłoby się tam czterdziestu?" Jahwe rzekł: "Nie dokonam zniszczenia przez wzgląd na tych czterdziestu".
|
| (30) Wtedy Abraham powiedział: "Niech się nie gniewa Pan, jeśli rzeknę: może znalazłoby się tam trzydziestu!" A na to Jahwe: "Nie dokonam zniszczenia, jeśli znajdę tam trzydziestu".
|
| (31) Rzekł Abraham: "Pozwól, o Panie, że ośmielę się zapytać: gdyby znalazło się tam dwudziestu?" Jahwe odpowiedział: "Nie zniszczę przez wzgląd na tych dwudziestu".
|
| (32) Na to Abraham: "O, racz się nie gniewać, Panie, jeśli raz jeszcze zapytam: gdyby znalazło się tam dziesięciu?" Odpowiedział Jahwe: "Nie zniszczę przez wzgląd na tych dziesięciu".
|
| (33) Wtedy Jahwe, skończywszy rozmowę z Abrahamem, odszedł, a Abraham wrócił do siebie.
|
