| (1) Jahwe rzekł do Abrama: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę.
|
| (2) Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem.
|
| (3) Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi".
|
| (4) Abram udał się w drogę, jak mu Jahwe rozkazał, a z nim poszedł i Lot. Abram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Charanu.
|
| (5) I zabrał Abram ze sobą swoją żonę Saraj, swego bratanka Lota i cały dobytek, jaki obaj posiadali, oraz służbę, którą nabyli w Charanie, i wyruszyli, aby się udać do Kanaanu. Gdy zaś przybyli do Kanaanu,
|
| (6) Abram przeszedł przez ten kraj aż do pewnej miejscowości koło Sychem, do dębu More. — A w kraju tym mieszkali wówczas Kananejczycy. —
|
| (7) Jahwe, ukazawszy się Abramowi, rzekł: "Twojemu potomstwu oddaję tę właśnie ziemię". Abram zbudował tam ołtarz dla Jahwe, który mu się ukazał.
|
| (8) Stamtąd zaś przeniósł się na wzgórze na wschód od Betel i rozbił swój namiot pomiędzy Betel od zachodu i Aj od wschodu. Tam również zbudował ołtarz dla Jahwe i wzywał imienia Jahwe.
|
| (9) Zwinąwszy namioty, Abram wędrował z miejsca na miejsce w stronę Negebu.
|
| (10) Kiedy zaś nastał głód w owym kraju, Abram powędrował do Egiptu, aby tam przez pewien czas pozostać był bowiem ciężki głód w Kanaanie.
|
| (11) A gdy się już zbliżał do Egiptu, rzekł do swojej żony, Saraj: "Wiem, że jesteś urodziwą kobietą
|
| (12) skoro cię ujrzą Egipcjanie, powiedzą: To jego żona i zabiją mnie, a ciebie zostawią przy życiu.
|
| (13) Mów więc, że jesteś moją siostrą, aby mi się dobrze wiodło ze względu na ciebie i abym z twej przyczyny nie postradał życia".
|
| (14) Gdy Abram przybył do Egiptu, zauważyli Egipcjanie, że Saraj jest bardzo piękną kobietą.
|
| (15) Ujrzawszy ją dostojnicy faraona chwalili ją także przed faraonem. Toteż zabrano Saraj na dwór faraona,
|
| (16) Abramowi zaś wynagrodzono za nią sowicie. Otrzymał bowiem owce i woły, niewolników i niewolnice oraz oślice i wielbłądy.
|
| (17) Jahwe jednak dotknął faraona i jego otoczenie wielkimi karami za zabranie Saraj, żony Abrama.
|
| (18) Wezwał więc faraon Abrama i rzekł: "Cóżeś mi uczynił? Czemu mi nie powiedziałeś, że ona jest twoją żoną?
|
| (19) Dlaczego mówiłeś: To moja siostra, tak że wziąłem ją sobie za żonę? A teraz — oto twoja żona zabierz ją i idź!"
|
| (20) Dał też faraon rozkaz dworzanom, żeby Abrama i jego żonę, i cały jego dobytek odprowadzili [do granicy].
|
