| (1) Modlitwa trapionego, który znękany wypowiada przed Jahwe swą udrękę.
|
| (2) Jahwe, słuchaj modlitwy mojej, a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie.
|
| (3) Nie kryj przede mną swego oblicza w dniu utrapienia mojego. Nakłoń ku mnie Twego ucha: W dniu, w którym Cię wołam, szybko mnie wysłuchaj!
|
| (4) Dni bowiem moje jak dym znikają, a kości moje płoną jak w ogniu.
|
| (5) Moje serce wysycha spalone jak trawa, zapominam nawet o spożyciu swego chleba.
|
| (6) Od głosu mojego jęku moje kości przywarły do skóry.
|
| (7) Jestem podobny do kawki na pustyni, stałem się jak sowa w ruinach.
|
| (8) Czuwam i jestem jak ptak samotny na dachu.
|
| (9) Każdego dnia znieważają mnie moi wrogowie, srożąc się na mnie przeklinają moim imieniem.
|
| (10) Albowiem jak chleb jadam popiół i z płaczem mieszam mój napój,
|
| (11) na skutek oburzenia Twego i zapalczywości, boś Ty mnie podniósł i obalił.
|
| (12) Dni moje są podobne do wydłużonego cienia, a ja usycham jak trawa.
|
| (13) Ty zaś, o Jahwe, na wieki zasiadasz na tronie, a imię Twoje [trwa] przez wszystkie pokolenia.
|
| (14) Powstaniesz i okażesz litość Syjonowi, bo czas już, byś się nad nim zmiłował, bo nadeszła godzina.
|
| (15) Twoi bowiem słudzy miłują jego kamienie i użalają się nad jego gruzami.
|
| (16) Poganie będą się bali imienia Jahwe, i wszyscy królowie ziemi — Twej chwały,
|
| (17) bo Jahwe odbuduje Syjon i ukaże się w swej chwale,
|
| (18) przychyli się ku modlitwie opuszczonych i nie odrzuci ich modłów.
|
| (19) Należy to spisać dla pokolenia, co przyjdzie, a lud, który powstanie, niech wychwala Jahwe.
|
| (20) Bo Jahwe wejrzał z wysokiego przybytku swojego, popatrzył z nieba na ziemię,
|
| (21) aby usłyszeć jęki pojmanych, aby skazanych na śmierć uwolnić,
|
| (22) by imię Jahwe głoszono na Syjonie i Jego chwałę w Jeruzalem,
|
| (23) kiedy zgromadzą się razem narody i królestwa, by służyć Jahwe.
|
| (24) Siła moja w drodze ustała, dni moje uległy skróceniu.
|
| (25) Mówię: Boże mój, nie zabieraj mnie w połowie moich dni: Twoje lata trwają poprzez wszystkie pokolenia.
|
| (26) Ty niegdyś założyłeś ziemię i niebo jest dziełem rąk Twoich.
|
| (27) Przeminą one, Ty zaś pozostaniesz. I całe one jak szata się zestarzeją: Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegają zmianie,
|
| (28) Ty zaś jesteś zawsze ten sam i lata Twoje nie mają końca.
|
| (29) Synowie Twoich sług będą mogli osiąść na stałe i potomstwo ich będzie trwało wobec Ciebie.
|
