| (1) Ku mojej mądrości zwróć się, mój synu, ku mojej rozwadze nakłoń swe ucho
|
| (2) abyś zachował roztropność, twe usta niech strzegą rozsądku.
|
| (3) Bo miód wycieka z warg obcej , podniebienie jej gładkie jak olej
|
| (4) lecz w końcu będzie gorzka niby piołun i ostra jak miecz obosieczny.
|
| (5) Jej nogi zstępują ku śmierci, do Szeolu zmierzają jej kroki,
|
| (6) byś nie dostrzegł drogi życia, nie zważał, że kręte jej ścieżki.
|
| (7) Więc teraz, mój synu, posłuchaj, nie odstępuj od moich pouczeń
|
| (8) idź drogą swą od niej daleko, pod drzwi jej domu nie podchodź,
|
| (9) byś obcym swej sławy nie oddał, a lat swych okrutnikowi,
|
| (10) by z pracy twej inni nie tyli, by mienie twe nie szło w dom obcy.
|
| (11) Na końcu przyjdzie ci wzdychać, gdy ciało i siły wyczerpiesz.
|
| (12) Powiesz: "Nie cierpiałem upomnień — nauką wzgardziło me serce,
|
| (13) nie dbałem na głos wychowawców, nie dawałem posłuchu nauczającym mnie
|
| (14) o włos, a popadł bym w wielkie nieszczęście pośród rady i zgromadzenia".
|
| (15) Pij wodę z własnej cysterny i tę, która płynie z twej studni.
|
| (16) Na zewnątrz mają bić twoje źródła? Tworzyć na placach strumienie?
|
| (17) Niech służy dla ciebie samego, a nie innym wraz z tobą
|
| (18) niech źródło twe świętym zostanie, znajduj radość w żonie młodości.
|
| (19) Przemiła to łania i wdzięczna kozica, jej piersią upajaj się zawsze, w miłości jej stale czuj rozkosz.
|
| (20) Po cóż, mój synu, upajać się obcą i obejmować łono nieznanej ?
|
| (21) Bo drogi ludzkie — przed oczyma Jahwe, On widzi wszystkie ich ścieżki,
|
| (22) gdy grzesznym nieprawość owładnie, trzymają go więzy występku.
|
| (23) Umrze on z braku nauki, pobłądzi z ogromu głupoty.
|
