| (1) Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu.
|
| (2) Im więcej ich wzywałem, tym dalej odchodzili ode Mnie, a składali ofiary Baalom i bożkom palili kadzidła.
|
| (3) A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich.
|
| (4) Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę — schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go.
|
| (5) Powrócą do Egiptu i Aszszur będzie ich królem, bo się nie chcieli nawrócić.
|
| (6) Miecz będzie szalał w ich miastach, wyniszczy ich dzieci, a nawet pożre ich twierdze.
|
| (7) Mój lud jest skłonny odpaść ode Mnie — wzywa imienia Baala, lecz on im nie przyjdzie z pomocą.
|
| (8) Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuścić ciebie, Izraelu? Jakże cię mogę równać z Admą i uczynić podobnym do Seboim? Moje serce na to się wzdryga i rozpalają się moje wnętrzności.
|
| (9) Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem pośrodku ciebie jestem Ja — Święty, i nie przychodzę, żeby zatracać.
|
| (10) Pójdą śladami Jahwe, który [zagrzmi], jak ryczy lew. A kiedy zagrzmi — zbiegną się Jego synowie z zachodu,
|
| (11) jak ptactwo przylecą z Egiptu, i z asyryjskiej ziemi jak gołębie sprawię, że wrócą do swoich siedzib — wyrocznia Jahwe.
|
