| (1) Przybyli na drugą stronę jeziora do kraju Gerazeńczyków.
|
| (2) Ledwie wysiadł z łodzi, zaraz wybiegł Mu naprzeciw z grobów człowiek opętany przez ducha nieczystego.
|
| (3) Mieszkał on stale w grobach i nawet łańcuchem nie mógł go już nikt związać.
|
| (4) Często bowiem wiązano go w pęta i łańcuchy ale łańcuchy kruszył, a pęta rozrywał, i nikt nie zdołał go poskromić.
|
| (5) Wciąż dniem i nocą krzyczał, tłukł się kamieniami w grobach i po górach.
|
| (6) Skoro z daleka ujrzał Jezusa, przybiegł, oddał Mu pokłon
|
| (7) i krzyczał wniebogłosy: "Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, nie dręcz mnie".
|
| (8) Powiedział mu bowiem: "Wyjdź, duchu nieczysty, z tego człowieka".
|
| (9) I zapytał go: "Jak ci na imię?" Odpowiedział Mu: "Na imię mi "legion", bo nas jest wielu".
|
| (10) I prosił Go na wszystko, żeby ich nie wyganiał z tej okolicy.
|
| (11) A pasła się tam na górze wielka trzoda świń.
|
| (12) Prosili Go więc: "Poślij nas w świnie, żebyśmy w nie wejść mogli".
|
| (13) I pozwolił im. Tak duchy nieczyste wyszły i weszły w świnie. A trzoda około dwutysięczna ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora. I potonęły w jeziorze.
|
| (14) Pasterze zaś uciekli i rozpowiedzieli to w mieście i po zagrodach, a ludzie wyszli zobaczyć, co się stało.
|
| (15) Gdy przyszli do Jezusa, ujrzeli opętanego, który miał w sobie "legion", jak siedział ubrany i przy zdrowych zmysłach. Strach ich ogarnął.
|
| (16) A ci, którzy widzieli, opowiedzieli im, co się stało z opętanym, a także o świniach.
|
| (17) Wtedy zaczęli Go prosić, żeby odszedł z ich granic.
|
| (18) Gdy wsiadł do łodzi, prosił Go opętany, żeby mógł zostać przy Nim.
|
| (19) Ale nie zgodził się na to, tylko rzekł do niego: "Wracaj do domu, do swoich, i opowiadaj im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą".
|
| (20) Poszedł więc i zaczął rozgłaszać w Dekapolu wszystko, co Jezus z nim uczynił, a wszyscy się dziwili.
|
| (21) Gdy Jezus przeprawił się z powrotem w łodzi na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem.
|
| (22) Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie:
|
| (23) "Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła".
|
| (24) Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd Go ściskali.
|
| (25) A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy
|
| (26) i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej.
|
| (27) Słyszała ona o Jezusie, więc zbliżyła się z tyłu, między tłumem, i dotknęła się Jego płaszcza.
|
| (28) Mówiła bowiem: "Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa".
|
| (29) Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości.
|
| (30) A Jezus natychmiast uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: "Kto dotknął się mojego płaszcza?"
|
| (31) Odpowiedzieli Mu uczniowie: "Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto się Mnie dotkną"".
|
| (32) On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła.
|
| (33) Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę.
|
| (34) On zaś rzekł do niej: "Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości".
|
| (35) Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: "Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela?"
|
| (36) Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi: "Nie bój się, wierz tylko".
|
| (37) I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego.
|
| (38) Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia
|
| (39) wszedł i rzekł do nich: "Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi".
|
| (40) I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało.
|
| (41) Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: "Talitha kum", to znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań.
|
| (42) Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia.
|
| (43) Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym nie wiedział, i polecił, aby jej dano jeść.
|
