| (1) Boże przodków i Panie miłosierdzia, któryś wszystko uczynił swoim słowem
|
| (2) i w Mądrości swojej stworzyłeś człowieka, by panował nad stworzeniami, co przez Ciebie się stały,
|
| (3) by władał światem w świętości i sprawiedliwości i w prawości serca sądy sprawował -
|
| (4) dajże mi Mądrość, co dzieli tron z Tobą, i nie wyłączaj mnie z liczby swych dzieci!
|
| (5) Bom sługa Twój, syn Twojej służebnicy, człowiek niemocny i krótkowieczny, zbyt słaby, by pojąć sprawiedliwość i prawa.
|
| (6) Choćby zresztą był ktoś doskonały między ludźmi, jeśli mu braknie mądrości od Ciebie - za nic będzie poczytany.
|
| (7) Wybrałeś mnie na króla swojego ludu i na sędziego synów swoich i córek.
|
| (8) Kazałeś zbudować świątynię na górze swej świętej i ołtarz w mieście swego zamieszkania - obraz Namiotu świętego, któryś zgotował od początku3.
|
| (9) Z Tobą jest Mądrość, która zna Twe dzieła, i była z Tobą, kiedy świat stwarzałeś4, i wie, co jest miłe Twym oczom, co słuszne według Twych przykazań.
|
| (10) Wyślij ją z niebios świętych, ześlij od tronu swej chwały, by przy mnie będąc pracowała ze mną i żebym poznał, co jest Tobie miłe.
|
| (11) Ona bowiem wie i rozumie wszystko, będzie mi mądrze przewodzić w mych czynach i ustrzeże mnie dzięki swej chwale.
|
| (12) I będą przyjemne dzieła moje, będę rozsądzał lud Twój sprawiedliwie i stanę się godnym tronu mego ojca.
|
| (13) Któż bowiem z ludzi rozezna zamysł Boży albo któż pojmie wolę Pana?
|
| (14) Nieśmiałe są myśli śmiertelników i przewidywania nasze zawodne,
|
| (15) bo śmiertelne ciało przygniata duszę i ziemski przybytek5 obciąża lotny umysł.
|
| (16) Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi, z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką - a któż wyśledzi to, co jest na niebie?
|
| (17) Któż poznał Twój zamysł, gdyś nie dał Mądrości, nie zesłał z wysoka Świętego Ducha swego?
|
| (18) I tak ścieżki mieszkańców ziemi stały się proste, a ludzie poznali, co Tobie przyjemne, i wybawiła ich Mądrość6.
|
