| (1) To ona ustrzegła Prarodzica1 świata - pierwsze, samotne stworzenie wyprowadziła go z jego upadku
|
| (2) i dała mu moc panowania nad wszystkim.
|
| (3) A gdy od niej odpadł Niegodziwiec2 w swym gniewie, w bratobójczym szale zgubił sam siebie.
|
| (4) Zatopioną z jego winy ziemię Mądrość znowu ocaliła, na lichym drewnie sterując Sprawiedliwym3.
|
| (5) Gdy przyszło pomieszanie narodów za przewrotną zmowę, ona uznała Sprawiedliwego4, zachowała go nienagannym przed Bogiem i zachowała mocnym mimo jego litości dla dziecka.
|
| (6) Gdy przyszła zatrata na bezbożnych, ona wybawiła Sprawiedliwego, gdy zbiegł przed ogniem na Pięć Miast spadającym.
|
| (7) Zachowało się jeszcze świadectwo ich przewrotności: dymiące pustkowie, rośliny owocujące o niezwykłej porze,i sterczący słup soli, pomnik duszy, co nie dowierzała.
|
| (8) Gdy bowiem zboczyli z drogi Mądrości, nie tylko tę szkodę ponieśli, że nie poznali, co dobre, ale jeszcze zostawili żywym pamiątkę swej głupoty, by nawet nie mogło pozostać w ukryciu to, w czym pobłądzili.
|
| (9) Lecz Mądrość wybawiła swych czcicieli z utrapień.
|
| (10) Ona Sprawiedliwego6, co zbiegł przed gniewem brata, po drogach prostych powiodła ukazała mu Boże królestwo i dała znajomość rzeczy świętych. W mozołach mu poszczęściła i pomnożyła owoc jego trudów.
|
| (11) Była przy nim pośród zachłannych jego gnębicieli i obdarzyła go bMądrości 10 ogactwami.
|
| (12) Ustrzegła go przed wrogami, uchroniła przed gotującymi zasadzki. Rozstrzygnęła na jego korzyść ciężkie zmaganie, by wiedział, że pobożność możniejsza jest niż wszystko.
|
| (13) Nie opuściła Sprawiedliwego8, gdy go zaprzedano, ale go wybawiła od grzechu.
|
| (14) Zeszła z nim razem do lochu i nie opuściła go w więzach, aż mu przyniosła berło królewskie i władzę nad jego ciemięzcami. Dowiodła, że kłamią jego potwarcy, a jemu dała sławę na wieki.
|
| (15) Ona wyrwała lud święty, plemię nienaganne9, spośród narodu ciemięzców.
|
| (16) Wstąpiła w duszę Sługi Pańskiego10, w znakach i cudach groźnym władcom się przeciwstawiła.
|
| (17) Oddała świętym zapłatę ich trudów, powiodła ich drogą cudowną i stała się im za dnia osłoną, a światłem gwiazd wśród nocy.
|
| (18) Przeprawiła ich przez Morze Czerwone, przeprowadziła poprzez wody mnogie,
|
| (19) a wrogów ich potopiłai wyrzuciła z głębin otchłani.
|
| (20) Wzięli więc sprawiedliwi łupy z bezbożnych i opiewali, Panie, święte imię Twoje, i sławili zgodnie zwycięską Twą rękę.
|
| (21) Mądrość bowiem otworzyła usta niemych i głośnymi uczyniła języki niewprawnych.
|
