(1) Jahwe tak mówił do Mojżesza:
(2) "Zwróć się do synów Izraela i powiedz im: Gdy wejdziecie do kraju, który wam daję na mieszkanie,
(3) i złożycie dla Jahwe ofiarę spalaną z cielców lub owiec: całopalenie lub ofiarę dla wypełnienia ślubu, bądź też jako ofiarę dobrowolną, bądź podczas waszych uroczystości, aby zgotować milą woń dla Jahwe,
(4) winien ten, który przynosi dar ofiarny dla Jahwe, przynieść jako ofiarę z pokarmów dziesiątą część efy najczystszej mąki, zaprawionej jedną trzecią hinu oliwy.
(5) Jako ofiarę z płynów winien dać przy ofierze całopalnej lub ofierze pojednania czwartą część hinu wina na każdego baranka.
(6) Przy ofierze z barana złożysz dwie trzecie efy najczystszej mąki zaprawionej jedną trzecią hinu oliwy,
(7) oraz ofiarę płynną z wina — jedną trzecią hinu, jako miłą woń dla Jahwe.
(8) Gdy ofiarujesz młodego cielca jako ofiarę całopalną lub ofiarę na wypełnienie ślubu, albo jako ofiarę pojednania dla Jahwe,
(9) dodasz do cielca jako ofiarę z pokarmów trzy dziesiąte efy najczystszej mąki zaprawionej połową hinu oliwy,
(10) a jako ofiarę z płynów dasz połowę hinu wina jako miłą woń ofiary dla Jahwe.
(11) Tak należy czynić przy każdej ofierze z cielca, barana oraz jagnięcia czy koźlęcia.
(12) Stosownie do liczby żertw ofiarnych tak macie przy każdej sztuce uczynić.
(13) Według tego przepisu ma postępować każdy spośród waszego ludu, gdy chce złożyć ofiarę spalaną jako miłą woń dla Jahwe.
(14) Gdyby zaś człowiek obcy, który się u was zatrzymał albo pośród was na stałe mieszka, chciał złożyć ofiarę jako miłą woń dla Jahwe — ma uczynić tak jak i wy.
(15) Jednakowa ustawa odnosi się do was i do obcych, którzy się pośród was zatrzymują jest to ustawa wieczysta dla waszych potomków i wobec Jahwe obowiązująca zarówno was jak i obcych.
(16) To samo prawo i ten sam przepis obowiązują was i obcych, którzy mieszkają pośród was".
(17) Tak do Mojżesza mówił znów dalej Jahwe:
(18) "Powiedz synom Izraela: Gdy przyjdziecie do kraju, do którego was prowadzę,
(19) zanim zaczniecie jeść chleb kraju, przyniesiecie wpierw dar szczególny dla Jahwe.
(20) Przyniesiecie w darze pierwociny ciasta, okrągły placek przyniesiecie jako dar szczególny klepiska.
(21) Będziecie składać pierwociny ciasta jako dar szczególny dla Jahwe przez [wszystkie] wasze pokolenia.
(22) Jeżeli przez nieuwagę nie wykonacie wszystkich tych nakazów, które Jahwe wypowiedział do Mojżesza,
(23) tego wszystkiego, co nakazał Jahwe przez Mojżesza — od dnia, w którym Jahwe to nakazał, i poprzez następne wasze pokolenia
(24) zapomni tego uczynić zgromadzenie — winno całe zgromadzenie złożyć cielca na ofiarę całopalną jako miłą woń dla Jahwe a do tego odpowiadającą przepisom prawa ofiarę z pokarmów i płynów, wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną.
(25) Kapłan dokona obrzędu przebłagania w imieniu całej społeczności Izraela, i będzie im odpuszczone, gdyż było to przez nieuwagę, a oni złożyli ofiarę spalaną i ofiarę przebłagalną wobec Jahwe za swoją nieuwagę.
(26) Będzie więc całej społeczności odpuszczone, jak również obcym, którzy pośród was przebywają, był to bowiem grzech całego ludu popełniony przez nieuwagę.
(27) Jeśli to będzie pojedyncza osoba, która zgrzeszy przez zapomnienie, przyprowadzi jednoroczną kozę jako ofiarę przebłagalną.
(28) Kapłan dokona obrzędu przebłagania wobec tej osoby, która zgrzeszyła nieświadomie, aby ją uwolnić od winy — i dostąpi ona odpuszczenia.
(29) Prawo to obowiązuje zarówno Izraelitów, jak też i obcych, którzy przebywają pomiędzy wami jedno prawo będzie dla wszystkich, którzy zgrzeszyli nieświadomie.
(30) Gdyby ktoś uczynił to świadomie, bez względu na to, czy jest tubylcem czy obcym, obraża Jahwe, ten ma być wyłączony spośród ludu.
(31) Wzgardził bowiem słowem Jahwe i złamał Jego przykazania — taki musi być wyłączony bez miłosierdzia, i spadnie na niego odpowiedzialność za jego grzech".
(32) Gdy Izraelici przebywali na pustyni, spotkali człowieka zbierającego drwa w dzień szabatu.
(33) Wtedy przyprowadzili go ci, którzy go spotkali przy zbieraniu drew, do Mojżesza, Aarona i całego zgromadzenia.
(34) Zatrzymali go pod strażą, bo jeszcze nie zapadło postanowienie, co z nim należy uczynić.
(35) Jahwe zaś rzekł do Mojżesza: "Człowiek ten musi umrzeć- cala społeczność ma go poza obozem ukamienować".
(36) Wyprowadziło go więc całe zgromadzenie poza obóz i ukamienowało według rozkazu, jaki wydal Jahwe Mojżeszowi.
(37) I mówił znowu Jahwe do Mojżesza:
(38) "Powiedz synom Izraela, niech sobie zrobią frędzle na krajach swoich szat, oni i ich potomstwo, i do każdej frędzli użyją sznurka z fioletowej purpury.
(39) Dla was będą te frędzle, a gdy na nie spojrzycie, przypomnicie sobie wszystkie przykazania Jahwe, aby je wypełnić — a nie pójdziecie za żądzami swego serca i oczu, przez które plamiliście się niewiernością —
(40) byście w ten sposób o wszystkich moich przykazaniach pamiętali, pełnili je i tak byli świętymi wobec swojego Boga.
(41) Jam jest Jahwe, Bóg wasz, którym was wyprowadził z ziemi egipskiej, abym był Bogiem waszym. Jam jest Jahwe, wasz Bóg".

 

Księga Liczb