| (1) Wszystko ma swój czas i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem:
|
| (2) Jest czas rodzenia i czas umierania, czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono,
|
| (3) czas zabijania i czas leczenia, czas burzenia i czas budowania,
|
| (4) czas płaczu i czas śmiechu, czas zawodzenia i czas pląsów,
|
| (5) czas rzucania kamieni i czas ich zbierania, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymywania się od nich,
|
| (6) czas szukania i czas tracenia, czas zachowania i czas wyrzucania,
|
| (7) czas rozdzierania i czas zszywania, czas milczenia i czas mówienia,
|
| (8) czas miłowania i czas nienawiści, czas wojny i czas pokoju.
|
| (9) Cóż przyjdzie pracującemu z trudu, jaki sobie zadaje?
|
| (10) Przyjrzałem się pracy, jaką Bóg obarczył ludzi, by się nią trudzili.
|
| (11) Uczynił wszystko pięknie w swoim czasie, dał im nawet wyobrażenie o dziejach świata, tak jednak, że nie pojmie człowiek dzieł, jakich Bóg dokonuje od początku aż do końca.
|
| (12) Poznałem, że dla niego nic lepszego, jak cieszyć się i o to dbać, by szczęścia zaznać w swym życiu.
|
| (13) Bo też, że człowiek je i pije, i cieszy się szczęściem przy całym swym trudzie — to wszystko dar Boży.
|
| (14) Poznałem, że wszystko, co czyni Bóg, na wieki będzie trwało: do tego nic dodać nie można ani od tego coś odjąć. A Bóg tak działa, by się Go [ludzie] bali.
|
| (15) To, co jest, już było, a to, co ma być kiedyś, już jest Bóg przywraca to, co przeminęło.
|
| (16) I dalej widziałem pod słońcem: w miejscu sądu — niegodziwość, w miejscu sprawiedliwości — nieprawość.
|
| (17) Powiedziałem sobie: Zarówno sprawiedliwego jak i bezbożnego będzie sądził Bóg na każdą bowiem sprawę i na każdy czyn jest czas wyznaczony.
|
| (18) Powiedziałem sobie: Ze względu na synów ludzkich [tak się dzieje]. Bóg chce ich bowiem doświadczyć, żeby wiedzieli, że sami przez się są tylko zwierzętami.
|
| (19) Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, i oddech życia ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt. Bo wszystko jest marnością.
|
| (20) Wszystko idzie na jedno miejsce: Powstało wszystko z prochu i wszystko do prochu znów wraca.
|
| (21) Któż pozna, czy siła życiowa synów ludzkich idzie w górę, a siła życiowa zwierząt zstępuje w dół, do ziemi?
|
| (22) Zobaczyłem więc, że nie ma nic lepszego nad to, że się człowiek cieszy ze swych dzieł, gdyż taki jego udział. Bo któż mu pozwoli widzieć, co stanie się potem?
|
