| (1) Oto prawo odnoszące się do ofiary zadośćuczynienia: jest ona rzeczą bardzo świętą.
|
| (2) Na tym samym miejscu, na którym będą zabijać ofiarę całopalną, będą także zabijać ofiarę zadośćuczynienia. Krew jej wyleją dokoła ołtarza,
|
| (3) ale cały jej tłuszcz będzie złożony w ofierze: ogon, tłuszcz, który okrywa wnętrzności,
|
| (4) obie nerki i tłuszcz, który jest na nich, który sięga aż do lędźwi, a także płat tłuszczu na wątrobie — przy nerkach będzie oddzielony.
|
| (5) Kapłan zamieni to wszystko w dym na ołtarzu jako ofiarę spalaną dla Jahwe. To jest ofiara zadośćuczynienia.
|
| (6) Każdy mężczyzna spośród kapłanów będzie z niej spożywał. Będzie spożywana w miejscu poświęconym, to jest rzecz bardzo święta.
|
| (7) Ofiary przebłagalne i ofiary zadośćuczynienia podlegają temu samemu prawu: będą one należały do tego kapłana, który dokonuje obrzędu przebłagania.
|
| (8) Jeżeli zaś kapłan składa za kogoś ofiarę całopalną, to otrzyma skórę zwierzęcia, które złożył w ofierze.
|
| (9) Także i każda ofiara pokarmowa upieczona w piecu albo przyrządzona w kociołku lub na patelni będzie należeć do tego kapłana, który ją złożył.
|
| (10) Ale każda ofiara pokarmowa zaprawiona oliwą albo sucha będzie należeć do wszystkich synów Aarona po równej części.
|
| (11) Oto prawo odnoszące się do ofiary pojednania, która będzie składana dla Jahwe:
|
| (12) Jeżeli kto składa ją jako ofiarę dziękczynną, to dołączy do tej ofiary dziękczynnej także i placki przaśne rozczynione oliwą i cienkie placuszki przaśne, i mąkę najczystszą zaprawioną oliwą.
|
| (13) Obok placków z ciasta kwaszonego będzie złożony jego dar poza ofiarą dziękczynną pojednania.
|
| (14) Z każdego rodzaju darów ofiarnych będzie odłączony jeden jako dar szczególny dla Jahwe. Otrzyma go kapłan, który pokropi krwią ofiary pojednania.
|
| (15) Mięso dziękczynnych ofiar pojednania musi być zjedzone tego samego dnia — nie wolno zostawiać z niego nic aż do rana.
|
| (16) Jeżeli jednak ma to być ofiara wynikająca ze ślubu albo jako ofiara dobrowolna, to [mięso żertwy] powinno się jeść tego samego dnia, ale resztę z niego można zjeść następnego dnia.
|
| (17) Jednak jeżeli część z tego mięsa pozostanie jeszcze na trzeci dzień, to będzie spalona w ogniu.
|
| (18) Jeżeli kto zje coś z mięsa ofiary pojednania na trzeci dzień, to ta ofiara nie będzie przyjęta, nie będzie ona policzona temu, który ją złożył, bo jest to rzecz nieczysta, a ten, który ją spożyje, zaciągnie winę.
|
| (19) Także i mięso, które się zetknęło z czymś nieczystym, nie może być jedzone. Powinno być spalone w ogniu. Poza tym każdy, kto jest czysty, może jeść mięso.
|
| (20) Jeżeli jednak kto, będąc w stanie nieczystości, będzie jadł mięso z ofiary pojednania, która jest dla Jahwe, będzie wykluczony spośród swego ludu.
|
| (21) Jeżeli kto dotknie jakiejś nieczystości ludzkiej albo nieczystego zwierzęcia, albo jakiegoś nieczystego robactwa, i spożyje coś z mięsa ofiary pojednania należącej do Jahwe, będzie wykluczony spośród swego ludu".
|
| (22) Dalej Jahwe powiedział do Mojżesza:
|
| (23) "Powiedz do synów Izraela: Nie wolno wam jeść tłuszczu cielców, owiec i kóz!
|
| (24) Wolno posługiwać się tłuszczem zwierząt padłych lub rozszarpanych dla różnych celów, ale nie wolno go jeść.
|
| (25) Każdy, kto je tłuszcz zwierząt składanych na ofiarę zapalną dla Jahwe, będzie wykluczony spośród swego ludu.
|
| (26) Gdziekolwiek będziecie mieszkać, nie wolno wam spożywać żadnej krwi: ani krwi ptaków, ani krwi bydląt.
|
| (27) Ktokolwiek spożywa jakąkolwiek krew, będzie wykluczony spośród swego ludu".
|
| (28) Dalej Jahwe powiedział do Mojżesza: "Powiedz do synów Izraela:
|
| (29) Kto chce złożyć dla Jahwe ofiarę pojednania, przyniesie dar swój dla Jahwe, wzięty z ofiary pojednania.
|
| (30) Własnoręcznie przyniesie ofiary zapalne dla Jahwe: tłuszcz z mostka przyniesie i mostek, aby dokonać nim obrzędu "kołysania" przed Jahwe.
|
| (31) Potem kapłan na ołtarzu tłuszcz zamieni w dym, a mostek będzie dla Aarona i jego synów.
|
| (32) Także i prawą łopatkę oddacie kapłanowi, jako część kapłańską z ofiar pojednania.
|
| (33) Ten spośród synów Aarona, który składa w ofierze krew i tłuszcz ofiar pojednania, otrzyma jako swoją część prawą łopatkę.
|
| (34) Bo mostek kołysania i łopatkę podniesienia biorę od synów Izraela z ich ofiar pojednania i daję je Aaronowi kapłanowi i jego synom, jako należność wieczystą od synów Izraela".
|
| (35) To jest część z ofiar spalanych dla Jahwe, która należy się Aaronowi i jego synom od dnia wyświęcenia ich na kapłanów Jahwe.
|
| (36) W dniu, kiedy ich Jahwe namaścił, rozkazał Izraelowi dawać im to. To jest ustawa wieczysta dla ich pokoleń.
|
| (37) To jest prawo dotyczące ofiary całopalnej, ofiary pokarmowej, ofiary przebłagalnej, ofiary zadośćuczynienia, ofiary wyświęcenia i ofiary pojednania.
|
| (38) To rozkazał Jahwe Mojżeszowi na górze Synaj w dniu, kiedy polecił synom Izraela składać dary dla Jahwe na pustyni synajskiej.
|
