| (1) Jeżeli kto zgrzeszy przez to, że usłyszawszy zaklęcie i mogąc zaświadczyć o przestępstwie, które widział lub znał, nie uczyni tego i w ten sposób zawini,
|
| (2) albo jeżeli kto dotknie się czegoś nieczystego, na przykład padliny nieczystego dzikiego zwierzęcia albo padliny nieczystego domowego zwierzęcia, albo padliny nieczystego płazu, i nie uświadomi sobie tego, że stał się nieczystym i winnym,
|
| (3) albo jeżeli kto dotknie się jakiejś nieczystości ludzkiej, jakiejkolwiek rzeczy, która może uczynić nieczystym, i z początku nie uświadomi sobie tego, a potem spostrzeże, że zawinił,
|
| (4) albo jeżeli kto przysięga, mówiąc lekkomyślnie wargami, na zło albo na dobro, tak jak to bywa, że człowiek lekkomyślnie przysięga, i z początku nie uświadamia sobie tego, a potem spostrzeże, że zawinił przez jedną z tych rzeczy —
|
| (5) jeżeli więc kto popełni jedno z tych przestępstw, to niech wyzna, że zgrzeszył przez to.
|
| (6) Wtedy przyniesie jako ofiarę zadośćuczynienia dla Jahwe za swój grzech — samicę spośród małego bydła, owcę lub kozę, na ofiarę przebłagalną. A kapłan dokona przebłagania za jego grzech.
|
| (7) Jeżeli zaś kto jest zbyt ubogi, aby móc przynieść owcę, to jako ofiarę zadośćuczynienia za grzech, który popełnił, przyniesie dwie synogarlice albo dwa młode gołębie dla Jahwe, jednego jako ofiarę przebłagalną, drugiego jako ofiarę całopalną.
|
| (8) Przyniesie ją do kapłana, a ten ofiaruje najprzód tego gołębia, który jest przeznaczony na ofiarę przebłagalną. Złamie jego główkę przy karku, ale jej nie oddzieli.
|
| (9) Potem pokropi ścianę ołtarza krwią ofiary przebłagalnej. Reszta krwi będzie wyciśnięta na podstawę ołtarza. To jest ofiara przebłagalna.
|
| (10) Drugiego gołębia złoży jako ofiarę całopalną według zwyczaju. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za grzech, który tamten popełnił, i będzie mu odpuszczony.
|
| (11) Jeżeli zaś kto jest tak ubogi, że nie może ofiarować nawet dwu synogarlic albo dwóch młodych gołębi, to przyniesie na dar ofiarny za grzech dziesiątą część efy najczystszej mąki jako ofiarę przebłagalną, ale nie poleje jej oliwą ani nie położy na niej kadzidła, bo to jest ofiara przebłagalna.
|
| (12) Przyniesie to do kapłana. Kapłan weźmie z tego pełną garść [mąki] jako "pamiątkę" i zamieni w dym na ołtarzu nad ofiarami spalanymi dla Jahwe. To jest ofiara przebłagalna.
|
| (13) W ten sposób kapłan dokona przebłagania za jego grzech, który tamten popełnił przeciwko jednemu z tych przykazań, i będzie mu odpuszczony. Kapłan otrzyma swoją część, tak jak przy ofierze pokarmowej".
|
| (14) Potem Jahwe powiedział do Mojżesza:
|
| (15) "Jeżeli kto popełni nieuczciwość i zgrzeszy przez nieuwagę przywłaszczając sobie rzeczy poświęcone dla Jahwe, to przyniesie jako swoje zadośćuczynienie dla Jahwe baranka bez skazy, wziętego spośród drobnego bydła, którego wartość wynosiłaby według oszacowania dwa sykle srebra według wagi przybytku na ofiarę zadośćuczynienia.
|
| (16) To, co sobie grzesznie przywłaszczył z rzeczy poświęconych, zwróci, oddając ponadto jedną piątą wartości, i odda to kapłanowi. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za niego, ofiarując za niego baranka zadośćuczynienia, i będzie mu grzech odpuszczony.
|
| (17) Jeżeli kto zgrzeszy, czyniąc coś przeciwnego przykazaniom Jahwe, nie będąc tego świadomy, i stanie się winny, i popełni przestępstwo,
|
| (18) to przyniesie do kapłana baranka bez skazy, wziętego spośród drobnego bydła, według twojego oszacowania, jako ofiarę zadośćuczynienia. Wtedy kapłan dokona przebłagania za jego winę, którą tamten zaciągnął przez nieuwagę, nieświadomie, i będzie mu grzech odpuszczony.
|
| (19) To jest ofiara zadośćuczynienia, bo naprawdę zawinił wobec Jahwe".
|
| (20) Następnie Jahwe powiedział do Mojżesza:
|
| (21) "Jeżeli kto zgrzeszy i popełni nieuczciwość względem Jahwe przez to, że zaprze się wobec bliźniego tego, co przyjął na przechowanie, albo wziął w rękę jako zastaw, albo ukradł, albo wymusił,
|
| (22) albo jeżeli kto znalazł rzecz zgubioną i zaparł się tego, albo jeżeli złożył fałszywą przysięgę, dotyczącą jakiejkolwiek rzeczy, przez którą człowiek może zgrzeszyć —
|
| (23) otóż kto tak zgrzeszył i stał się przez to winnym zadośćuczynienia, powinien oddać to, co ukradł, albo co wymusił, albo co wziął na przechowanie, albo rzecz zgubioną, którą znalazł,
|
| (24) albo tę rzecz, co do której złożył fałszywą przysięgę — zwróci mianowicie całkowitą wartość tej rzeczy, dodając do niej jeszcze piątą część wartości. Powinien to oddać właścicielowi tego samego dnia, kiedy będzie składał ofiarę zadośćuczynienia.
|
| (25) Potem przyprowadzi do Jahwe jako swoje zadośćuczynienie baranka bez skazy, wziętego spośród drobnego bydła według twego oszacowania na ofiarę zadośćuczynienia, którą należy przyprowadzić do kapłana.
|
| (26) W ten sposób kapłan za niego dokona przebłagania wobec Jahwe, i będzie tamtemu odpuszczony jakikolwiek grzeszny czyn, który popełnił zaciągając winę".
|
