| (1) A teraz śmieją się ze mnie wiekiem ode mnie młodsi. Ich ojców umieścić nie chciałem z psami przy mojej trzodzie
|
| (2) bo cóż mi po pracy ich rąk gdy siły ich opuściły,
|
| (3) czy wynędzniali są z biedy i głodu? Zrywają rośliny pustyni, ziemi od dawna jałowej.
|
| (4) Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich — korzeń jałowca.
|
| (5) Społeczność się ich wyrzeka, krzyczy się na nich jak na złodzieja,
|
| (6) mieszkają na brzegu rzeki, w jamach podziemnych i skałach.
|
| (7) Między krzewami zawodzą, stłoczeni, nocują pod cierniem
|
| (8) jak synów przestępcy i głupca wypędza się ich z ojczyzny.
|
| (9) A teraz jestem przedmiotem ich fraszek i tematem wesołych pieśni,
|
| (10) brzydzą się, omijają z dala, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
|
| (11) Cięciwę mą zluźnił, zwalił mnie, wytrącił mi wodze z moich ust.
|
| (12) Motłoch mi stanął po prawej stronie, nogom mym odejść rozkazał, na zgubne skierował mnie drogi.
|
| (13) Zniszczył mą ścieżkę, starał się o moją zagładę, nie było żadnego sprzeciwu.
|
| (14) Wszedł poprzez wyłom szeroki, wpadł jak zawierucha.
|
| (15) Nagły strach mnie ogarnął, jak burza porwał mi szczęście. Uciecha minęła jak chmura.
|
| (16) We łzach rozpływa się dusza, zgnębiły mnie dni niedoli,
|
| (17) nocą kości me jak piec rozpalone, cierpienie moje nie milknie.
|
| (18) Suknia mocno do mnie przywarła, szczelnie przylega tunika,
|
| (19) gwałtownie do błota mnie wrzucił, podobny jestem do pyłu i piasku.
|
| (20) Ciebie błagałem o pomoc. Bez echa. Stałem, a nie zważałeś na mnie.
|
| (21) Stałeś się dla mnie okrutny. Uderzasz potężną prawicą.
|
| (22) Porywasz, zezwalasz unosić wichrowi, rozwiewasz moją nadzieję.
|
| (23) Wiem, że mnie do śmierci prowadzisz, wspólnego miejsca żyjących.
|
| (24) Czy zniszczonemu nie podaje się ręki? W nieszczęściu nie woła się o pomoc?
|
| (25) Czy nie płakałem z innym w dzień smutku? Współczuła z biedakiem ma dusza.
|
| (26) Czekałem na szczęście — a przyszło zło, szukałem światła — a nastał mrok.
|
| (27) Wnętrze mi kipi, nie milczy, bo spadły na mnie dni klęski.
|
| (28) Chodzę sczerniały, spalony od słońca, powstaję w gromadzie, by krzyczeć.
|
| (29) Stałem się bratem szakali i sąsiadem młodych strusiów:
|
| (30) Ma skóra nad piec rozpalona, a kości me — nad wiatr piekący,
|
| (31) stąd gra mi harfa żałobnie, a głos piszczałki posmętniał.
|
