| (1) Job na to odpowiedział i rzekł:
|
| (2) "Dokąd mnie dręczyć będziecie i gnębić waszymi słowami?
|
| (3) Dziesiąty raz mnie znieważacie. Nie wstyd wam nade mną się pastwić?
|
| (4) Gdybym naprawdę zbłądził, tkwiłaby we mnie nieprawość.
|
| (5) Jeśli naprawdę chcecie triumfować, próbujcie dowieść mi ohydy.
|
| (6) Wiedzcie, że Bóg mnie pognębił, swe sieci rozstawił wokoło.
|
| (7) Gdy krzyknę: "Gwałt" — nie ma echa, "Ratunku!" -ja nie mam prawa.
|
| (8) Drogę mi zamknął — nie przejdę na ścieżkach ciemności roztoczył.
|
| (9) Pozbawił mnie całkiem godności, koronę zerwał mi z głowy,
|
| (10) wszystko poburzył. Odchodzę. Nadzieję mi podciął jak drzewo.
|
| (11) Zapłonął na mnie swym gniewem, za wroga mnie swego poczytał.
|
| (12) Przybyły wszystkie hufce, wytyczyły drogę przeciwko mnie i oblegają mój namiot.
|
| (13) Bracia ode mnie uciekli, znajomi stronią ode mnie,
|
| (14) najbliżsi zawiedli i domownicy, zapomnieli mnie goście mego domu.
|
| (15) Dla moich służebnic jam obcy, stałem się w ich oczach nieznany.
|
| (16) Na sługę wołałem bez skutku, me usta musiały go prosić,
|
| (17) żonie mój oddech niemiły, i cuchnę własnym dzieciom,
|
| (18) gardzą mną nawet podrostki, szydzą, gdy staram się podnieść.
|
| (19) Odrazę wzbudzam u bliskich, nastają na mnie kochani.
|
| (20) Do ciała kleją się kości, broda bez włosów — jak zęby.
|
| (21) Zlitujcie się, przyjaciele, zlitujcie, gdyż Bóg mnie dotknął swą ręką.
|
| (22) Czemu, jak Bóg, mnie dręczycie? Nie syci was wygląd ciała?
|
| (23) Któż zdoła utrwalić me słowa, potrafi je w księdze umieścić?
|
| (24) Żelaznym rylcem, diamentem, na skale je wyryć na wieki?
|
| (25) Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni.
|
| (26) Potem me szczątki skórą odzieje, i ciałem swym Boga zobaczę.
|
| (27) To właśnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzą, nie kto inny moje nerki już mdleją z tęsknoty.
|
| (28) Powiecie: "Po cóż nalegać? Czyż powód oskarżeń znajdziemy?"
|
| (29) Wy sami drżyjcie przed mieczem, bo gniew za grzechy zapłonie. Wiedzcie, że sądy istnieją".
|
