| (1) Elifaz z Temanu głos zabrał i rzekł:
|
| (2) "Czy mowa mędrca to wicher? Czy pierś mu wypełnia wiatr wschodni?
|
| (3) Czy gani zbędnymi słowami, słowami, co na nic się zdadzą?
|
| (4) Ty nawet niszczysz pobożność, osłabiasz modlitwę do Boga.
|
| (5) Twoja nieprawość uczy cię mówić, używasz języka bluźnierców.
|
| (6) Nie ja — twoje usta cię potępią, twoje wargi są świadkami przeciw tobie.
|
| (7) Czyś pierwszym człowiekiem na ziemi, wcześniej niż góry stworzonym?
|
| (8) Czy z tobą to Bóg przyjaźnie rozmawiał i zagarnąłeś całą mądrość?
|
| (9) Czy może lepiej coś od nas pojąłeś? i jasne ci rzeczy nam nieznane?
|
| (10) I u nas są mędrcy, sędziwi, starsi od ojca twojego.
|
| (11) Czy nieważne u ciebie Boże pociechy i łagodne z tobą rozmowy?
|
| (12) Czemu masz serce wzburzone, oczami swymi tak mrugasz,
|
| (13) gdy duch twój się na Boga porywa i słowa z ust swoich miotasz?
|
| (14) Czyż mógłby człowiek żyć święcie lub syn człowieczy bez zmazy,
|
| (15) gdy On nie ufa swym świętym, niebiosa nie dosyć dlań czyste?
|
| (16) Tym bardziej wstrętny Mu jest grzesznik, co pije nieprawość jak wodę.
|
| (17) Wyjaśnię, ty mnie posłuchaj, a to wypowiem, com widział.
|
| (18) Naukę mędrców wyłożę, co ojców mądrości nie kryli.
|
| (19) Im samym ziemię oddano, bo obcych wśród nich nie było.
|
| (20) Nieprawy jest zawsze w strachu, zliczone są lata tyrana,
|
| (21) głos wrogów brzmi w jego uszach, że w szczęściu napadnie niszczyciel.
|
| (22) Nie wierzy, iż ujdzie mroku, los mu pod miecz wyznaczono,
|
| (23) rzucą go sępom na pokarm, rozumie, że zguba dlań pewna.
|
| (24) Czarny dzień go przeraża, strach go przygniata jak mara, niby król gotowy do boju.
|
| (25) Prawicę swą podniósł na Boga, do walki wyzwał Wszechmocnego,
|
| (26) biegł z wyciągniętą szyją pod grubych tarcz ochroną.
|
| (27) Twarz swoją ukrył w tłuszczu, a lędźwie mu utyły
|
| (28) mieszkać chce w miastach zburzonych, w domach, gdzie ludzi już nie ma, którym pisana ruina.
|
| (29) Nie dojdzie do trwałej fortuny, ani do mroku zejdą bogactwa.
|
| (30) Nie zdoła uniknąć ciemności: słońce spali mu zieleń, z oddechem i mowę utraci.
|
| (31) Niech złudą wiedziony nie ufa, bo złuda będzie jego zapłatą.
|
| (32) Latorośl uwiędnie przed czasem, gałązki się nie zazielenią.
|
| (33) Wyrzucą go jak kwaśne grona, oderwą jak liście oliwki
|
| (34) potomstwo niewiernych nie rodzi, ogień strawi namiot przekupcy.
|
| (35) Kto krzywdę pocznie, ten rodzi nieszczęście, gdyż wnętrze gotuje mu zawód".
|
