| (1) Słowo, które Jahwe skierował do Jeremiasza:
|
| (2) "To mówi Jahwe, Bóg Izraela: Napisz w księdze wszystkie słowa, jakie powiedziałem do ciebie.
|
| (3) Bo oto nadchodzą dni — wyrocznia Jahwe — w których odmienię los mojego narodu, Izraela i Judy — mówi Jahwe. Przyprowadzę ich znów do ziemi, jaką dałem ich przodkom, i wezmą ją w posiadanie".
|
| (4) Następujące słowa wypowiedział Jahwe do Izraela i do Judy:
|
| (5) To mówi Jahwe: "Usłyszeliśmy krzyk bolesny trwogi, a nie pokoju.
|
| (6) Pytajcie się i patrzcie: Czy mężczyzna może rodzić? Dlaczego widzę wszystkich mężczyzn z rękami na biodrach jak u rodzącej kobiety? Każda twarz powlekła się bladością.
|
| (7) Ach, jak wielki to dzień, nie ma on równego sobie! Będzie on czasem ucisku Jakuba, a jednak zostanie zeń wybawiony!
|
| (8) W dniu tym — wyrocznia Jahwe Zastępów — skruszę jarzmo znad ich szyi, zerwę ich więzy, tak że nie będą więcej służyć obcym.
|
| (9) Będą zaś służyć Jahwe, swemu Bogu, i Dawidowi, swojemu królowi, którego im wzbudzę.
|
| (10) Ty się jednak nie bój, sługo mój, Jakubie — wyrocznia Jahwe — i nie lękaj się, Izraelu, bo Ja cię wybawię z dalekiej ziemi, twoje potomstwo z kraju jego wygnania. Powróci Jakub i będzie zażywał nie zmąconego niczym pokoju, a nikt go nie będzie trwożył.
|
| (11) Ja bowiem jestem z tobą — wyrocznia Jahwe — by cię wybawić. Zgotuję zagładę wszystkim narodom, między którymi cię rozproszyłem, ciebie zaś nie wyniszczę. Ukarzę cię jednak sprawiedliwie i nie ujdzie ci zupełnie bezkarnie".
|
| (12) To bowiem mówi Jahwe: "Dotkliwa jest twoja klęska, nieuleczalna twoja rana.
|
| (13) Nikt się nie troszczy o twoją sprawę, nie ma lekarstwa, by cię uzdrowić.
|
| (14) Wszyscy, co cię kochali, zapomnieli o tobie, nie szukają już ciebie, gdyż dotknąłem ciebie, tak jak się rani wroga, surową karą. Przez wielką twą nieprawość pomnożyły się twoje grzechy.
|
| (15) Dlaczego krzyczysz z powodu twej rany, że ból twój nie da się uśmierzyć? Przez wielką twoją nieprawość i liczne twoje grzechy uczyniłem to tobie.
|
| (16) Wszyscy jednak, co cię chcieli pochłonąć, ulegną sami pożarciu. Wszyscy, co ciebie uciskali, pójdą w niewolę. Wszyscy, co dokonywali na tobie grabieży, zostaną ograbieni. Wszystkich tych, co łupili ciebie, wydam na łup.
|
| (17) Albowiem przywrócę ci zdrowie i z ran ciebie uleczę — wyrocznia Jahwe — gdyż nazywają cię "odrzuconą", Syjonie, "o którą się nie ma kto zatroszczyć"".
|
| (18) To mówi Jahwe: "Oto przywrócę znowu namioty Jakuba i okażę miłosierdzie nad jego siedzibami. Miasto zostanie wzniesione na swych ruinach, a pałace staną na swoim miejscu.
|
| (19) Rozlegną się stamtąd hymny pochwalne i głosy pełne radości. Pomnożę ich, by ich nie ubywało, przysporzę im chwały, by nimi nikt nie pogardzał.
|
| (20) Jego synowie będą tak jak dawniej i jego zgromadzenie powstanie wobec Mnie ukarzę natomiast wszystkich jego ciemięzców.
|
| (21) A jego władca będzie z niego, panujący jego będzie od niego pochodził. Zapewnię mu dostęp do Siebie, tak że się zbliży do Mnie. Bo kto inaczej miałby odwagę zbliżyć się do Mnie? — wyrocznia Jahwe.
|
| (22) Wy będziecie moim narodem, a Ja będę waszym Bogiem.
|
| (23) Oto nawałnica Jahwe, gniew powstaje, burza szalejąca na głowę niegodziwych.
|
| (24) Nie ustanie palący gniew Jahwe, dopóki nie dokona On i nie urzeczywistni zamiarów swego serca. Przy końcu dni to zrozumiecie.
|
