| (1) Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, śle pozdrowienie dwunastu pokoleniom w rozproszeniu.
|
| (2) Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia.
|
| (3) Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość.
|
| (4) Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków.
|
| (5) Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając a na pewno ją otrzyma.
|
| (6) Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym. Kto bowiem żywi wątpliwości, podobny jest fali morskiej wzbudzonej wiatrem i miotanej to tu, to tam.
|
| (7) Człowiek ten niech nie myśli, że otrzyma cokolwiek od Pana,
|
| (8) bo jest mężem chwiejnym, niestałym we wszystkich swych drogach.
|
| (9) Niech się zaś ubogi brat chlubi z wyniesienia swego,
|
| (10) bogaty natomiast ze swego poniżenia, bo przeminie niby kwiat polny.
|
| (11) Wzeszło bowiem palące słońce i wysuszyło łąkę, kwiat jej opadł, a piękny jej wygląd zginął. Tak też bogaty przeminie w swoich poczynaniach.
|
| (12) Błogosławiony mąż, który wytrwa w pokusie, gdy bowiem zostanie poddany próbie, otrzyma wieniec życia, obiecany przez Pana tym, którzy Go miłują.
|
| (13) Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi.
|
| (14) To własna pożądliwość wystawia na pokusę i nęci każdego.
|
| (15) Następnie pożądliwość, gdy pocznie, rodzi grzech, a skoro grzech dojrzeje, przynosi śmierć.
|
| (16) Nie dajcie się zwodzić, bracia moi umiłowani!
|
| (17) Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępuje z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności.
|
| (18) Ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń.
|
| (19) Wiedzcie, bracia moi umiłowani: każdy człowiek winien być chętny do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do gniewu.
|
| (20) Gniew bowiem męża nie wykonuje sprawiedliwości Bożej.
|
| (21) Odrzućcie przeto wszystko, co nieczyste, oraz cały bezmiar zła, a przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze.
|
| (22) Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie.
|
| (23) Jeżeli bowiem ktoś przysłuchuje się tylko słowu, a nie wypełnia go, podobny jest do człowieka oglądającego w lustrze swe naturalne odbicie.
|
| (24) Bo przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał, jakim był.
|
| (25) Kto zaś pilnie rozważa doskonałe Prawo, Prawo wolności, i wytrwa w nim, ten nie jest słuchaczem skłonnym do zapominania, ale wykonawcą dzieła wypełniając je, otrzyma błogosławieństwo.
|
| (26) Jeżeli ktoś uważa się za człowieka religijnego, lecz łudząc serce swoje nie powściąga swego języka, to pobożność jego pozbawiona jest podstaw.
|
| (27) Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata.
|
