| (1) Zaiste, oto Pan, Jahwe Zastępów odejmie Jerozolimie i Judzie wszelką podporę — cały zapas chleba i cały zapas wody —
|
| (2) mocarza i wojownika, sędziego i proroka, wieszczka też i starszego,
|
| (3) pięćdziesiątnika i magnata, radnego i biegłego w magii, i znającego czary.
|
| (4) Książętami ustanowię im chłopców, młokosy będą panować nad nimi.
|
| (5) Ludzie gnębić będą jeden drugiego i przyjaciel przyjaciela. Wyrostek sponiewiera starca, i prostak dostojnika.
|
| (6) Toteż uchwyci się jeden swego brata w ojcowskim domu: "Ty masz płaszcz, bądź naszym wodzem weźmijże w ręce tę ruinę!"
|
| (7) Ten zaś się podniesie owego dnia mówiąc: "Nie jestem lekarzem. W mym domu nie ma chleba ni szaty. Nie czyńcie mnie wodzem ludu!"
|
| (8) Zaiste Jeruzalem upada i Juda się wali, bo przeciw Jahwe są ich słowa i czyny, by oczy Jego chwały obrażać.
|
| (9) Stronniczość ich świadczy przeciw nim, jak Sodoma ogłaszają swój grzech, nie tają, na swoje nieszczęście.
|
| (10) Szczęśliwy sprawiedliwy, bo pozyska dobro spożywać będzie owoc swoich czynów.
|
| (11) Biada złemu, bo odbierze zło bo według czynów jego rąk mu odpłacą.
|
| (12) Ach, mój lud! Młokos go ciemięży i kobiety nim rządzą. Ludu mój! Przywódcy twoi cię zwodzą, i burzą drogę, którą kroczysz,
|
| (13) Jahwe powstał na sąd, by wszcząć rozprawę, i stoi, by toczyć spór ze swoim ludem. Jahwe wchodzi na rozprawę ze starszymi swego ludu i z jego książętami. "To wyście spustoszyli winnicę, coście biednemu zrabowali, jest w waszych domach.
|
| (14) Jakim prawem uciskacie mój lud i przygnębiacie oblicza ubogich?" Wyrocznia Pana, Jahwe Zastępów.
|
| (15) Jahwe powiedział: Ponieważ się wbiły w pychę córki syjońskie, ponieważ chodzą wyciągając szyję i rzucając oczami, ponieważ chodzą wciąż drepcąc i dzwonią brząkadełkami u swych nóg,
|
| (16) przeto Pan sprawi, że wyłysieją czaszki córek syjońskich, Jahwe obnaży ich skronie.
|
| (17) W owym dniu usunie Pan ozdobę brząkadeł u trzewików, słoneczka i półksiężyce,
|
| (18) kolczyki, bransolety i welony,
|
| (19) diademy, łańcuszki u nóg i wstążki, flaszeczki na wonności i amulety,
|
| (20) pierścionki i kółka do nosa,
|
| (21) drogie suknie, narzutki i szale, torebki
|
| (22) i zwierciadełka, cienką bieliznę, zawoje i letnie sukienki.
|
| (23) I będzie: zamiast wonności — zaduch, zamiast paska — powróz, miast uczesanych kędziorów — łysina, miast wykwintnej szaty — ciasny wór, zamiast krasy — wypalone piętno.
|
| (24) Twoi ludzie polegną od miecza i twoi rycerze na wojnie.
|
| (25) Jękną jej bramy i okryją się żałobą a spustoszona na ziemi usiądzie.
|
