| (1) W ów dzień Jahwe ukarze swym mieczem, twardym, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża płochliwego, Lewiatana, węża krętego zabije też potwora morskiego.
|
| (2) W ów dzień [powiedzą]: Winnica urocza! Śpiewajcie o niej!
|
| (3) Ja, Jahwe, jestem jej stróżem podlewam ją co chwila, by jej co złego nie spotkało, strzegę jej w dzień i w nocy.
|
| (4) Nie czuję gniewu. Niech Mi kto sprawi [w niej] ciernie i głogi! Wypowiem im wojnę, spalę je wszystkie razem!
|
| (5) Albo raczej niech się uchwyci mojej opieki, niech zawrze pokój ze Mną, pokój ze Mną niech zawrze!
|
| (6) W przyszłości się Jakub zakorzeni, Izrael zakwitnie i rozrośnie się, i napełni powierzchnię ziemi owocami.
|
| (7) Czy uderzył go tak, jak uderzył jego katów? Czy zabił, jak pozabijał jego zabójców?
|
| (8) Wygnaniem, zsyłką wywarł odwet na mieście. Przepędził je swoim gwałtownym podmuchem jak w dzień wschodniego wiatru.
|
| (9) Toteż wina Jakuba przez to będzie zmazana i ten będzie cały owoc usunięcia jego grzechu: że on przeznaczy wszystkie kamienie z ołtarza jako wapienne kamienie do pokruszenia. Nie będą stać już aszery ni stele słoneczne.
|
| (10) Bo warowne miasto stanie się pustkowiem, siedzibą wyludnioną i jak pustynia opustoszałą. Tam pasać się będzie stado cieląt i tam kłaść się, i skubać jego gałązki.
|
| (11) Gałęzie jego uschnąwszy odłamią się przyjdą kobiety i popalą je. Bo jest to naród nierozumny. Dlatego nie zmiłuje się nad nim jego Stwórca ani mu Stworzyciel jego nie okaże litości.
|
| (12) Stanie się w ów dzień, że Jahwe wymłóci kłosy od Rzeki aż do Potoku Egipskiego i wy, synowie Izraela, wszyscy co do jednego będziecie zgromadzeni.
|
| (13) W ów dzień zagrają na wielkiej trąbie, i wtedy przyjdą zagubieni w kraju Asyrii i rozproszeni po kraju egipskim. I uwielbią Jahwe na świętej górze, w Jeruzalem.
|
