| (1) Bądźcie więc naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane
|
| (2) i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu.
|
| (3) O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości albo chciwości niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym,
|
| (4) ani o tym, co haniebne, ani o niedorzecznym gadaniu lub nieprzyzwoitych żartach, bo to wszystko jest niestosowne. Raczej winno być wdzięczne usposobienie.
|
| (5) O tym bowiem bądźcie przekonani, że żaden rozpustnik ani nieczysty, ani chciwiec — to jest bałwochwalca — nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga.
|
| (6) Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te [grzechy] nadchodzi gniew Boży na buntowników.
|
| (7) Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego!
|
| (8) Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości.
|
| (9) Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda.
|
| (10) Badajcie, co jest miłe Panu.
|
| (11) I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych].
|
| (12) O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić.
|
| (13) Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem.
|
| (14) Dlatego się mówi: Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus.
|
| (15) Baczcie więc pilnie, jak postępujecie: nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy.
|
| (16) Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe.
|
| (17) Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana.
|
| (18) A nie upijajcie się winem, bo to jest [przyczyną] rozwiązłości, ale napełniajcie się Duchem,
|
| (19) przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach.
|
| (20) Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa.
|
| (21) Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej.
|
| (22) Żony niechaj będą poddane swym mężom jak Panu,
|
| (23) bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus — Głową Kościoła: On — Zbawca Ciała.
|
| (24) Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom — we wszystkim.
|
| (25) Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie,
|
| (26) aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo,
|
| (27) aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany.
|
| (28) Mężowie powinni miłować swoje żony, tak jak własne ciało. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje.
|
| (29) Przecież nigdy nikt nie odnosił się z nienawiścią do własnego ciała, lecz [każdy] je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus — Kościół,
|
| (30) bo jesteśmy członkami Jego Ciała.
|
| (31) Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem.
|
| (32) Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i do Kościoła.
|
| (33) W końcu więc niechaj także każdy z was tak miłuje swą żonę jak siebie samego. A żona niechaj się odnosi ze czcią do swojego męża.
|
