(1) Kiedy nasz odjazd do Italii został postanowiony, oddano Pawła razem z innymi więźniami setnikowi cesarskiej kohorty, imieniem Juliusz.
(2) Wsiedliśmy na okręt adramyteński, płynący do portów Azji, i odpłynęliśmy. Był też z nami Arystarch, Macedończyk z Tesaloniki.
(3) Następnego dnia przypłynęliśmy do Sydonu, a Juliusz, który odnosił się życzliwie do Pawła, pozwolił mu pójść do przyjaciół i zaopatrzyć się [na drogę].
(4) Stamtąd popłynęliśmy wzdłuż Cypru, dlatego że wiatry były przeciwne.
(5) Przepłynęliśmy morze koło Cylicji i Pamfilii i przybyliśmy do Myry w Licji.
(6) Tam setnik znalazł okręt aleksandryjski, płynący do Italii, i umieścił nas na nim.
(7) Dość długo płynęliśmy wolno i znaleźliśmy się zaledwie na wysokości Knidos. Ponieważ wiatr nie pozwalał nam przybić do brzegu, popłynęliśmy wzdłuż Krety w kierunku Salmone.
(8) I płynąc z trudem wzdłuż jej brzegów, przybyliśmy do pewnego miejsca, zwanego Dobre Porty, blisko którego było miasto Lasaia.
(9) Upłynęło już wiele czasu i żegluga stała się niebezpieczna, dlatego że minął już post. Paweł przestrzegał:
(10) "Ludzie — mówił do nich — widzę, że żegluga zagraża niebezpieczeństwem i wielką szkodą nie tylko ładunkowi i okrętowi, ale i naszemu życiu".
(11) Ale setnik ufał bardziej sternikowi i właścicielowi okrętu aniżeli słowom Pawła.
(12) Ponieważ port nie nadawał się do przezimowania, większość postanowiła odpłynąć stamtąd, spodziewając się dostać jakoś na przezimowanie do portu Feniks na Krecie, wystawionego na wiatry południowo-zachodnie i północno-zachodnie.
(13) Kiedy powiał wiatr z południa, podnieśli kotwicę, przekonani, że zdołają wykonać zamiar, i popłynęli wzdłuż brzegów Krety.
(14) Niedługo jednak potem spadł od jej strony gwałtowny wiatr, zwany euraquilo.
(15) Gdy okręt został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, zdaliśmy się na jego łaskę i poniosły nas fale.
(16) Podpłynąwszy pod pewną wyspę, zwaną Kauda, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową,
(17) a po wciągnięciu jej zabezpieczono okręt, opasując go linami. Z obawy, aby nie wpaść na Syrtę, zrzucili ruchomą kotwicę i tak się zdali na fale.
(18) Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, [żeglarze] zaczęli nazajutrz pozbywać się ładunku,
(19) a trzeciego dnia wyrzucili własnoręcznie sprzęt okrętowy.
(20) Kiedy przez wiele dni ani słońce się nie pokazało, ani gwiazdy, a niesłabnąca nawałnica szalała, znikała już wszelka nadzieja naszego ocalenia.
(21) A gdy już ludzie nawet jeść nie chcieli, powiedział do nich Paweł: "Trzeba było posłuchać mnie i nie odpływać od Krety, i oszczędzić sobie tej niedoli i szkody.
(22) A teraz radzę wam być dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko okręt.
(23) Tej nocy ukazał mi się anioł Boga, do którego należę i któremu służę, i powiedział:
(24) "Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed Cezarem i Bóg podarował ci wszystkich, którzy płyną razem z tobą".
(25) Bądźcie więc dobrej myśli, bo ufam Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano.
(26) Musimy przecież dopłynąć do jakiejś wyspy".
(27) Kiedy zapadła czternasta noc, a nas rzucało po Adriatyku, zdawało się około północy żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu.
(28) Spuścili sondę i stwierdzili dwadzieścia sążni. Nieco dalej spuścili ją znowu i stwierdzili piętnaście sążni.
(29) Lękając się, abyśmy nie wpadli na skały, zrzucili z rufy cztery kotwice i wyczekiwali świtu.
(30) Kiedy żeglarze, usiłując zbiec z okrętu, spuścili łódź na morze pod pozorem zarzucenia kotwicy z dziobu okrętu,
(31) rzekł Paweł do setnika i żołnierzy: "Jeśli ci nie zostaną na okręcie, wy nie potraficie się uratować".
(32) Wtedy żołnierze przecięli liny od łodzi i pozwolili jej spaść do morza.
(33) Kiedy zaczynało świtać, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku: "Dzisiaj już czternasty dzień trwacie w oczekiwaniu, o głodzie i bez żadnego posiłku.
(34) Dlatego proszę was, abyście się posilili bo to przyczyni się do waszego ocalenia
(35) Po tych słowach wziął chleb, złożył Bogu dziękczynienie na oczach wszystkich i ułamawszy zaczął jeść.
(36) Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się.
(37) A było nas wszystkich na okręcie dwustu siedemdziesięciu sześciu.
(38) Kiedy się najedli, ulżyli okrętowi, wyrzucając zboże do morza.
(39) Gdy dzień nastał, nie rozpoznali lądu, widzieli jednak jakąś zatokę o płaskim wybrzeżu, do którego chcieli — jeśliby się dało — doprowadzić okręt.
(40) Poodcinali kotwice i zostawili je w morzu. Równocześnie rozluźnili wiązania sterowe, nastawili pod wiatr przedni żagiel i zmierzali ku brzegowi.
(41) Wpadli jednak na mieliznę i osadzili na niej okręt. Dziób okrętu zarył się i pozostał nieruchomy, a rufa zaczęła się rozpadać pod naporem fal.
(42) Żołnierze postanowili pozabijać więźniów, aby który nie uciekł po dopłynięciu do brzegu.
(43) Lecz setnik, chcąc ocalić Pawła, przeszkodził ich zamiarowi. Rozkazał, aby ci, co umieją pływać, skoczyli pierwsi do wody i wyszli na brzeg,
(44) pozostali zaś [dopłynęli] jedni na deskach, a drudzy na resztkach okrętu. W ten sposób wszyscy cało znaleźli się na lądzie.

 

Dzieje Apostolskie