(1) "Wolno ci mówić w swojej obronie" — powiedział Agryppa do Pawła. Wtedy Paweł wyciągnąwszy rękę rozpoczął mowę obronną:
(2) "Uważam to za szczęście, że mogę dzisiaj bronić się przeciwko wszystkim zarzutom, jakie stawiają mi Żydzi, przed tobą, królu Agryppo,
(3) który najlepiej znasz wszystkie zwyczaje i spory Żydów. Dlatego proszę, wysłuchaj mnie cierpliwie.
(4) Wszyscy Żydzi znają moje życie. Od początku upływało ono wśród mego narodu w Jerozolimie.
(5) Wiedzą o mnie od dawna — gdybyż chcieli zaświadczyć! — że żyłem według [zasad] najsurowszego stronnictwa naszej religii jako faryzeusz.
(6) A teraz stoję przed sądem, gdyż spodziewam się obietnicy, danej przez Boga ojcom naszym,
(7) której spełnienia ma nadzieję doczekać się dwanaście naszych pokoleń, służących Bogu wytrwale we dnie i w nocy. Z powodu tej nadziei, królu, oskarżyli mnie Żydzi.
(8) Dlaczego uważacie za nieprawdopodobne, że Bóg wskrzesza umarłych?
(9) Przecież mnie samemu zdawało się, że powinienem gwałtownie występować przeciw imieniu Jezusa Nazarejczyka.
(10) Uczyniłem to też w Jerozolimie i wziąwszy upoważnienie od arcykapłanów, wtrąciłem do więzienia wielu świętych, głosowałem przeciwko nim, gdy ich skazywano na śmierć,
(11) i często przymuszałem ich karami do bluźnierstwa we wszystkich synagogach. Prześladowałem ich bez miary i ścigałem nawet po innych miastach.
(12) Tak jechałem do Damaszku z upoważnienia i z polecenia najwyższych kapłanów.
(13) W południe podczas drogi ujrzałem, o królu, światło z nieba, jaśniejsze od słońca, które ogarnęło mnie i moich towarzyszy podróży.
(14) Kiedyśmy wszyscy upadli na ziemię, usłyszałem głos, który mówił do mnie po hebrajsku: "Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci wierzgać przeciwko ościeniowi".
(15) "Kto jesteś, Panie" — zapytałem. A Pan odpowiedział: "Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.
(16) Ale podnieś się i stań na nogi, bo ukazałem się tobie po to, aby ustanowić cię sługą i świadkiem tego, co zobaczyłeś, i tego, co ci objawię.
(17) Obronię cię przed ludem i przed poganami, do których cię posyłam,
(18) abyś otworzył im oczy i odwrócił od ciemności do światła, od władzy szatana do Boga. Aby przez wiarę we Mnie otrzymali odpuszczenie grzechów i dziedzictwo ze świętymi".
(19) Temu widzeniu z nieba nie mogłem się sprzeciwić, królu Agryppo.
(20) Lecz nawoływałem najprzód mieszkańców Damaszku i Jerozolimy, a potem całej ziemi judzkiej, i pogan, aby pokutowali i nawrócili się do Boga i pełnili uczynki godne pokuty.
(21) Z tego powodu pochwycili mnie Żydzi w świątyni i usiłowali zabić.
(22) Ale z pomocą Bożą żyję do dzisiaj i daję świadectwo małym i wielkim, nie głosząc nic ponad to, co przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz,
(23) że Mesjasz ma cierpieć, że pierwszy zmartwychwstanie, że głosić będzie światło zarówno ludowi, jak i poganom".
(24) "Tracisz rozum, Pawle — zawołał głośno Festus, gdy on tak się bronił — wielka nauka doprowadza cię do utraty rozsądku".
(25) "Nie tracę rozumu, dostojny Festusie — odpowiedział Paweł — lecz słowa, które mówię, są prawdziwe i przemyślane.
(26) Zna te sprawy król, do którego śmiało mówię. Jestem przekonany, że nic z nich nie jest mu obce. Nie działo się to bowiem w jakimś zapadłym kącie.
(27) Czy wierzysz, królu Agryppo, Prorokom? Wiem, że wierzysz".
(28) Na to Agryppa do Pawła: "Niewiele brakuje, a przekonałbyś mnie i zrobił ze mnie chrześcijanina".
(29) A Paweł: "Dałby Bóg, aby prędzej lub później nie tylko ty, ale też wszyscy, którzy mnie dzisiaj słuchają, stali się takimi, jakim ja jestem, z wyjątkiem tych więzów".
(30) Na to wstał król i namiestnik, i Berenike, i ci, którzy z nimi wzięli udział w posiedzeniu.
(31) Kiedy odeszli, mówili jedni do drugich: "Ten człowiek nie uczynił nic podpadającego pod karę śmierci lub więzienia".
(32) A Agryppa powiedział do Festusa: "Można by zwolnić tego człowieka, gdyby się nie odwołał do Cezara".

 

Dzieje Apostolskie