| (1) Dariusz zaś Med, liczący sześćdziesiąt dwa lata, otrzymał królestwo.
|
| (2) Spodobało się ustanowić Dariuszowi nad państwem stu dwudziestu satrapów, którzy mieli przebywać w całym królestwie,
|
| (3) nad nimi zaś trzech zwierzchników — jednym z nich był Daniel — którym satrapowie składali sprawozdania, by nie obciążać króla.
|
| (4) Daniel zaś przewyższał zwierzchników i satrapów, posiadał bowiem wyższego ducha. Król zamierzał ustanowić go nad całym królestwem.
|
| (5) Wobec tego zwierzchnicy i satrapowie usiłowali znaleźć podstawę do oskarżenia Daniela w sprawach królestwa. Nie mogli jednak znaleźć podstawy ani żadnego wykroczenia, bo był on wierny i nie można było w nim znaleźć żadnego zaniedbania ani błędu.
|
| (6) Ludzie ci powiedzieli: "Nie możemy znaleźć żadnej podstawy do oskarżenia przeciw temu Danielowi, ale mamy coś przeciw niemu w kulcie jego Boga".
|
| (7) Zwierzchnicy więc i satrapowie pospieszyli gromadnie do króla i tak do niego powiedzieli: "Królu Dariuszu, żyj wiecznie!
|
| (8) Wszyscy zwierzchnicy państwowi, namiestnicy i satrapowie, doradcy i rządcy postanowili, żeby król wydał zarządzenie i ustanowił zakaz: Ktokolwiek w ciągu trzydziestu dni zanosiłby prośbę do jakiegoś boga lub człowieka poza tobą, królu, zostanie wrzucony do jaskini lwów.
|
| (9) Teraz zaś, królu, wydaj zakaz i każ spisać dekret, który byłby nieodwołalny według nienaruszalnego prawa Medów i Persów".
|
| (10) Kazał więc król Dariusz spisać dokument i zakaz.
|
| (11) Gdy Daniel dowiedział się, że spisano dokument, poszedł do swego domu. Miał on w swoim górnym pokoju okna skierowane ku Jerozolimie. Trzy razy dziennie padał na kolana modląc się i uwielbiając Boga, tak samo jak to czynił przedtem.
|
| (12) Mężowie ci podbiegli gromadnie i znaleźli Daniela modlącego się i wzywającego Boga.
|
| (13) Udali się więc i powiedzieli do króla [w sprawie zakazu królewskiego]: "Czy nie kazałeś, królu, ogłosić dekretu, że ktokolwiek prosiłby w ciągu trzydziestu dni o coś jakiegokolwiek boga lub człowieka poza tobą, ma być wrzucony do jaskini lwów?" W odpowiedzi król rzekł: "Sprawę rozstrzygnięto według nienaruszalnego prawa Medów i Persów".
|
| (14) Na to odpowiedzieli zwracając się do króla: "Daniel, ten mąż spośród uprowadzonych z Judy, nie liczy się z tobą, królu, ani z zakazem wydanym przez ciebie. Trzy razy dziennie odmawia swoje modlitwy".
|
| (15) Gdy król usłyszał te słowa, ogarnął go smutek, postanowił uratować Daniela i aż do zachodu słońca usiłował znaleźć sposób, by go ocalić.
|
| (16) Lecz ludzie ci pospieszyli gromadnie do króla, mówiąc: "Wiedz, królu, że zgodnie z prawem Medów i Persów żaden zakaz ani dekret wydany przez króla nie może być odwołanym
|
| (17) Wtedy król wydał rozkaz, by sprowadzono Daniela i wrzucono do jaskini lwów. Król zwrócił się do Daniela i rzekł: "Twój Bóg, któremu tak wytrwale służysz, uratuje cię!"
|
| (18) Przyniesiono kamień i zatoczono na otwór jaskini lwów. Król zapieczętował go swoją pieczęcią i pieczęcią swych możnowładców, aby nic nie uległo zmianie w sprawie Daniela.
|
| (19) Następnie król odszedł do swego pałacu i pościł przez noc, nie kazał wprowadzić do siebie nałożnic, a sen odszedł od niego.
|
| (20) Król wstał o świcie i udał się spiesznie do jaskini lwów.
|
| (21) Gdy był blisko jaskini, wołał do Daniela głosem pełnym bólu: "Danielu, sługo żyjącego Boga, czy Bóg, któremu służysz tak wytrwale, mógł cię wybawić od lwów?"
|
| (22) Wtedy Daniel odpowiedział królowi: "Królu, żyj wiecznie!
|
| (23) Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszczę lwom nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego |
| (24) Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z jaskini lwów nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu.
|
| (25) Na rozkaz króla przyprowadzono mężów, którzy oskarżyli Daniela, i wrzucono do jaskini lwów ich, ich dzieci i żony. Nim jeszcze wpadli na dno jaskini, pochwyciły ich lwy i zmiażdżyły ich kości.
|
| (26) Król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, zamieszkałych po całej ziemi: "Wasz pokój niech będzie wielki!
|
| (27) Wydaję niniejszym dekret, by na całym obszarze mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela. Bo On jest Bogiem żyjącym i trwa na wieki.
|
| (28) On ratuje i uwalnia, dokonuje znaków i cudów na niebie i na ziemi. On uratował Daniela z mocy lwów".
|
| (29) Ów Daniel zaś zażywał pomyślności za panowania Dariusza i za panowania Persa Cyrusa.
|
