| (1) Tą mądrością jest księga przykazań Boga i Prawo trwające na wieki. Wszyscy, którzy się go trzymają, żyć będą. Którzy je zaniedbują, pomrą.
|
| (2) Nawróć się, Jakubie, trzymaj się go, chodź w blasku jego światła!
|
| (3) Nie dawaj chwały swojej obcemu ani innemu narodowi twych przywilejów!
|
| (4) Szczęśliwi jesteśmy, o Izraelu, że znamy to, co się Bogu podoba.
|
| (5) Bądź dobrej myśli, narodzie mój, pamiątko Izraela!
|
| (6) Zostaliście zaprzedani poganom, ale nie na zatracenie, dlatego zostaliście wydani nieprzyjaciołom, iż pobudziliście Boga do gniewu.
|
| (7) Rozgniewaliście bowiem Stworzyciela swego ofiarami składanymi złym duchom, a nie Bogu1.
|
| (8) Zapomnieliście o waszym Żywicielu, Bogu wiekuistym, zasmuciliście też Jerozolimę, która was wychowała.
|
| (9) Widziała bowiem przychodzący na was gniew Boży i rzekła: «Słuchajcie, sąsiedzi Syjonu, Bóg zasmucił mnie bardzo,
|
| (10) widzę bowiem niewolę moich synów i córek, jaką im zesłał Przedwieczny.
|
| (11) Wyżywiłam ich z radością, a odesłałam z płaczem i smutkiem.
|
| (12) Niech nikt się nie śmieje, żem wdowa i opuszczona przez wielu. Zostałam opuszczona z powodu grzechów dzieci moich, ponieważ wyłamały się spod prawa Bożego2.
|
| (13) Nie poznały słusznych rozporządzeń Twoich ani nie kroczyły drogami przykazań Bożych, ani nie weszły na ścieżki wychowania w Twojej sprawiedliwości.
|
| (14) Przyjdźcie, sąsiedzi Syjonu! Przypomnijcie sobie niewolę moich synów i córek, jaką im zesłał Przedwieczny.
|
| (15) Sprowadził na nich naród z daleka, naród bezczelny, obcego języka, który nie uszanował starca ani nie ulitował się nad dzieckiem.
|
| (16) Uprowadził umiłowanych Wdowy i pozbawił córek Opuszczoną.
|
| (17) Ja zaś jak wam mogę pomóc?
|
| (18) Ten, który zesłał na was to zło, wybawi was z rąk nieprzyjaciół.
|
| (19) Idźcie, dzieci, idźcie, ja zaś sama i opuszczona zostać muszę.
|
| (20) Zdjęłam szatę pokoju, a przyoblekłam się w wór mojej modlitwy i wołać będę do Przedwiecznego w czasie dni moich.
|
| (21) Miejcie ufność, dzieci, wołajcie do Boga, a wyrwie was z mocy, z ręki nieprzyjaciół.
|
| (22) Ja zaś z ufnością oddałam Przedwiecznemu wybawienie wasze i rozradował mię Święty miłosierdziem, jakie okaże wam prędko Przedwieczny, wasz Zbawca.
|
| (23) Wysłałam was ze smutkiem i płaczem, a Bóg odda mi was z radością i weselem na wieki.
|
| (24) Jak bowiem teraz sąsiedzi Syjonu widzieli wasze wygnanie, tak oglądać będą wasze zbawienie, sprawione przez Boga, które przyjdzie wam z wielką chwałą i okazałością Przedwiecznego.
|
| (25) Dzieci, cierpliwie znieście gniew, jaki Bóg zesłał na was. Prześladuje cię twój nieprzyjaciel, ale wnet ujrzysz zagładę jego i na karku jego staniesz.
|
| (26) Moje dzieci pieszczone szły drogami przykrymi, zostały uprowadzone jak stado zagrabione przez nieprzyjaciół.
|
| (27) Ufajcie, dzieci, wołajcie do Boga, a Ten, który dopuścił to na was, będzie pamiętał o was.
|
| (28) Jak bowiem błądząc myśleliście o odstąpieniu od Boga, tak teraz, nawróciwszy się, szukajcie Go dziesięciokrotnie.
|
| (29) Albowiem Ten, co zesłał na was to zło, przywiedzie radość wieczną wraz z wybawieniem waszym».
|
| (30) Nie upadaj na duchu, Jeruzalem, pocieszy cię Ten, który ci nadał imię.
|
| (31) Biada tym, którzy cię skrzywdzili i cieszą się z twego nieszczęścia.
|
| (32) Biada tym miastom, którym służą twe dzieci, biada temu, które przyjęło twych synów.
|
| (33) Jak bowiem cieszyło się twoim zniszczeniem i radowało się twoim upadkiem, tak będzie zasmucone własnym spustoszeniem.
|
| (34) Odbiorę mu radość z wielkiej liczby mieszkańców, a pycha jego przemieni się w smutek.
|
| (35) Albowiem Przedwieczny ześle na nie ogień przez wiele dni i długi czas złe duchy zamieszkiwać je będą.
|
| (36) Jerozolimo, spojrzyj na Wschód i zobacz radość, która ci przychodzi od Pana.
|
| (37) Oto idą synowie twoi, których wysłałaś, idą, zebrani ze wschodu i zachodu na słowo Świętego, ciesząc się chwałą Boga.
|
