| (1) Cały naród Judy wziął Ozjasza, który miał wtedy szesnaście lat, i obrał go królem w miejsce jego ojca Amazjasza.
|
| (2) To on obwarował Elat i przywrócił go Judzie, kiedy król spoczął ze swymi przodkami.
|
| (3) W chwili objęcia rządów Ozjasz miał szesnaście lat i rządził pięćdziesiąt dwa lata w Jerozolimie. Matce jego było na imię Jekolia z Jerozolimy.
|
| (4) Czynił on to, co słuszne w oczach Jahwe we wszystkim, tak jak czynił jego ojciec Amazjasz.
|
| (5) Dopóki żył Zachariasz, który go uczył bojaźni Bożej, szukał on Jahwe, ą jak długo szukał Jahwe, Bóg mu szczęścił.
|
| (6) Wyruszył wówczas, by walczyć z Filistynami. Zrobił wyłomy w murach Gat, Jabne i Aszdodu, a odbudował miasta w okolicy Aszdodu i w kraju Filistynów.
|
| (7) Wspomagał go Bóg przeciwko Filistynom i przeciwko Arabom, mieszkającym w Gur-Baal, i przeciwko Meunitom.
|
| (8) Także i Ammonici płacili daninę Ozjaszowi. Sława jego imienia doszła aż do wejścia do Egiptu, bo stał się on bardzo potężny.
|
| (9) Wybudował też Ozjasz baszty w Jerozolimie nad Bramą Węgła, nad Bramą Doliny, nad Narożnikiem i umocnił je.
|
| (10) Wybudował również wieże w pustyni i wykopał liczne cysterny, ponieważ posiadał wiele bydła na Szefeli i na płaskowyżu — a także rolników i uprawiających winnice na wzgórzach i w ogrodach, kochał się bowiem w uprawie ziemi.
|
| (11) Ozjasz miał wojsko wyćwiczone do walki, gotowe do wyprawy w pole, podzielone na oddziały, obliczone przez pisarza Jejela i nadzorcę Maasejasza, pod rozkazami jednego z dowódców królewskich — Chananiasza.
|
| (12) Całkowita liczba naczelników rodów nad tymi dzielnymi wojownikami wynosiła dwa tysiące sześciuset.
|
| (13) Pod ich rozkazami było wojsko złożone z trzydziestu siedmiu tysięcy pięciuset ludzi wyćwiczonych do walki, pełnych siły do tego, by wesprzeć króla przeciw wrogom.
|
| (14) Ozjasz przygotował im, to jest całemu wojsku, tarcze, dzidy, hełmy, pancerze, łuki i kamienie do proc.
|
| (15) W Jerozolimie polecił on zbudować machiny wojenne według pomysłu konstruktora do umieszczenia na wieżach i narożnikach celem ciskania strzał i wielkich kamieni. W ten sposób sława jego rozeszła się daleko, bo doznawał on naprawdę przedziwnej pomocy, aż stał się tak potężnym.
|
| (16) A kiedy stał się potężny, uniosło się jego serce, aż uległo zepsuciu. Wykroczył przeciw swemu Bogu, Jahwe, wszedł bowiem do świątyni Jahwe, aby złożyć ofiarę kadzielną na ołtarzu kadzenia.
|
| (17) Wszedł za nim kapłan Azariasz, a z nim osiemdziesięciu odważnych kapłanów Jahwe.
|
| (18) Powstali przeciw królowi Ozjaszowi i powiedzieli mu: "Ozjaszu, nie do ciebie należy składanie ofiar kadzielnych dla Jahwe, lecz do kapłanów. Są oni synami Aarona, na to wyświęconymi, aby składać ofiary kadzielne. Wyjdź z miejsca świętego, boś się sprzeniewierzył i nie da ci to chwały u Jahwe".
|
| (19) Wówczas Ozjasz zapałał gniewem, a w jego ręku była jeszcze kadzielnica. Gdy pałał gniewem na kapłanów, ukazał się na jego czole trąd wobec kapłanów w świątyni Jahwe przed ołtarzem kadzenia.
|
| (20) Najwyższy kapłan Azariasz i wszyscy inni kapłani zwrócili się do niego: a oto on miał trąd na czole. Natychmiast więc wypędzili go stamtąd. On sam nawet się spieszył do wyjścia, bo dotknął go Jahwe.
|
| (21) I pozostał król Ozjasz trędowaty aż do dnia swej śmierci, i mieszkał w domu odosobnienia trądu, bo wykluczony został ze świątyni Jahwe, podczas gdy Jotam, jego syn, zarządzał pałacem królewskim i sądził lud.
|
| (22) Pozostałe zaś dzieje Ozjasza, pierwsze i ostatnie, są opisane przez proroka Izajasza, syna Amosa.
|
| (23) I spoczął Ozjasz ze swymi przodkami, i pochowano go z jego przodkami na polu obok grobu królów. Mówiono bowiem: "On był trędowaty". Syn jego Jotam został w jego miejsce królem.
|
