| (1) Sam to sobie postanowiłem, by nie przychodzić do was ponownie w smutku.
|
| (2) Jeżeli ja was zasmucam, któż mi radość sprawi, jeśli nie ten, którego ja zasmucam?
|
| (3) A napisałem to, aby nie doznać podwójnego smutku, gdy przybędę do tych, od których winienem doznawać radości zresztą jestem przeświadczony co do was wszystkich, że moja radość jest także waszą radością.
|
| (4) Pisałem bowiem do was będąc w wielkiej rozterce i ucisku serca, wśród wielu łez, nie po to, aby was zasmucić, lecz żebyście wiedzieli, jak tym bardziej was miłuję.
|
| (5) Jeżeli zaś ktoś smutek sprawił, to nie mnie, lecz po części — by nie przesadzać — wam wszystkim.
|
| (6) Niech już takiemu wystarczy kara, wymierzona przez większość spośród was.
|
| (7) Raczej wypada teraz wybaczyć mu i podtrzymać go na duchu, aby nie popadł ów człowiek w rozpaczliwy smutek.
|
| (8) Dlatego napominam was, abyście jego sprawę rozstrzygnęli z miłością.
|
| (9) W tym też celu napisałem, aby was wypróbować i aby się przekonać, czy we wszystkim jesteście posłuszni.
|
| (10) Komu zaś cokolwiek wybaczyliście, ja też [mu wybaczam]. Co bowiem wybaczyłem, o ile coś wybaczyłem, uczyniłem to dla was wobec Chrystusa,
|
| (11) ażeby nie uwiódł nas szatan, którego knowania dobrze są nam znane.
|
| (12) Kiedy przybyłem do Troady, by głosić Ewangelię Chrystusa, a bramy były mi otwarte w Panu,
|
| (13) duch mój nie zaznał spokoju, bo nie spotkałem Tytusa, brata mojego. Pożegnałem się przeto i wyruszyłem do Macedonii.
|
| (14) Lecz Bogu niech będą dzięki za to, że pozwala nam zawsze zwyciężać w Chrystusie i roznosić po wszystkich miejscach woń Jego poznania.
|
| (15) Jesteśmy bowiem miłą Bogu wonnością Chrystusa zarówno dla tych, którzy dostępują zbawienia, jak i dla tych, którzy idą na zatracenie
|
| (16) dla jednych jest to zapach śmiercionośny — na śmierć, dla drugich zapach ożywiający — na życie. A któż temu sprosta?
|
| (17) Nie jesteśmy bowiem jak wielu, którzy kupczą słowem Bożym, lecz ze szczerości, jak od Boga mówimy w Chrystusie przed Bogiem.
|
