| (1) Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, do Kościoła Bożego, który jest w Koryncie, ze wszystkimi świętymi, jacy są w całej Achai.
|
| (2) Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa.
|
| (3) Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy,
|
| (4) Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga.
|
| (5) Jak bowiem obfitują w nas cierpienia Chrystusa, tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy.
|
| (6) Ale gdy znosimy udręki — to dla pociechy i zbawienia waszego a gdy pocieszani jesteśmy — to dla waszej pociechy, sprawiającej, że z wytrwałością znosicie te same cierpienia, których i my doznajemy.
|
| (7) A nadzieja nasza co do was jest silna, bo wiemy, że jak cierpień jesteście współuczestnikami, tak i naszej pociechy.
|
| (8) Nie chciałbym bowiem, bracia, byście nie wiedzieli o udręce doznanej przez nas w Azji jak do ostateczności i ponad siły byliśmy doświadczani, tak iż zwątpiliśmy, czy uda się nam wyjść cało z życiem.
|
| (9) Lecz właśnie w samym sobie znaleźliśmy wyrok śmierci: aby nie ufać sobie samemu, lecz Bogu, który wskrzesza umarłych.
|
| (10) On to wybawił nas od tak wielkiego niebezpieczeństwa śmierci i będzie wybawiał. Tak, mamy nadzieję w Nim, że nadal będzie nas wybawiał
|
| (11) przy współudziale waszych za nas modlitw, aby w ten sposób wielu dzięki składało za dar dla wielu w nas złożony.
|
| (12) Chlubą bowiem jest dla nas świadectwo naszego sumienia, bo w prostocie serca i szczerości wobec Boga, a nie według mądrości doczesnej lecz według łaski Bożej postępowaliśmy na świecie, szczególnie względem was.
|
| (13) Nie piszemy wam bowiem czegoś innego niż to, coście czytali i coście zrozumieli. Mam nadzieję, że i do końca będziecie nas rozumieć tak,
|
| (14) jak już po części zostaliśmy przez was zrozumiani: mianowicie że w dzień Pana naszego Jezusa ja będę waszą chlubą, tak jak i wy moją.
|
| (15) W tym przeświadczeniu postanowiłem już wcześniej do was przybyć — byście dostąpili powtórnej łaski —
|
| (16) następnie udać się od was do Macedonii i z Macedonii znów przyjść do was, po to, byście mnie wyprawili w podróż do Judei.
|
| (17) Czyż więc poczynałem sobie lekkomyślnie, wszystko to zamierzając? Albo układając to, czym postanawiał według ciała w ten sposób, iżby "tak, tak" było u mnie równocześnie "nie, nie".
|
| (18) Bóg mi świadkiem, że w tym, co do was mówię, nie ma równocześnie "tak" i "nie".
|
| (19) Syn Boży, Chrystus Jezus, Ten, którego głosiłem wam ja i Sylwan, i Tymoteusz, nie był "tak" i "nie", lecz dokonało się w Nim "tak".
|
| (20) Albowiem ile tylko obietnic Bożych, wszystkie są "tak" w Nim. Dlatego też przez Niego wypowiada się nasze "Amen" Bogu na chwałę.
|
| (21) Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg.
|
| (22) On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych.
|
| (23) A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, iż tylko aby was oszczędzić, nie przybyłem do Koryntu.
|
| (24) Nie żeby okazać nasze władztwo nad wiarą waszą, bo przecież jesteśmy współtwórcami radości waszej wiarą bowiem stoicie.
|
