(1) Tymczasem Dawid uciekł z Najot koło Rama i udał się do Jonatana mówiąc: "Cóż ja zrobiłem, czym zawiniłem, czym zgrzeszyłem wobec twojego ojca, że czyha na moje życie?"
(2) Odpowiedział: "Żadną miarą! Nie umrzesz: mój ojciec nie podejmuje niczego ani wielkiego, ani małego, nie zawiadamiając mnie o tym. Dlaczego więc ojciec ukrywałby to przede mną? Tak nie jest".
(3) Odpowiedział jeszcze Dawid mówiąc: "Na pewno wie twój ojciec, że jesteś mi życzliwy, i powie sobie: Nie dowie się o tym Jonatan, aby się nie zasmucił. Ale na życie Jahwe i na twoje życie, krok mię tylko dzieli od śmierci".
(4) Jonatan odpowiedział Dawidowi: "Cokolwiek byś zechciał, to zrobię dla ciebie".
(5) I odrzekł Dawid Jonatanowi: "Właśnie jutro jest nów księżyca, a ja winienem zasiadać wtedy obok króla na uczcie. Pozwól, że odejdę i skryję się w polu aż do trzeciego wieczora.
(6) Gdyby ojciec twój spostrzegł się co do mnie, odpowiesz: Bardzo mię prosił Dawid, aby mógł pospieszyć do swojego miasta, Betlejem, gdyż cała rodzina w tych dniach składa ofiarę doroczną.
(7) Jeżeli odpowie: Dobrze, wtedy sługa twój będzie spokojny, jeżeli się rozgniewa, wiedz, że postanowił sobie coś złego.
(8) Ale ty bądź łaskaw dla sługi swojego. Wszak ty doprowadziłeś sługę swego do przymierza ze sobą w imię Jahwe. Jeśli ja zawiniłem, to mnie zabij, a do ojca twego po cóż mnie masz prowadzić?"
(9) I odrzekł Jonatan: "Żadną miarą! Gdybym się rzeczywiście dowiedział, że mój ojciec postanowił wyrządzić ci krzywdę, czyżbym cię o tym nie powiadomił?"
(10) I rzekł Dawid do Jonatana: "Kto mi da znać o tym, że ojciec dał ci surową odpowiedź?"
(11) Odrzekł Jonatan Dawidowi: "Chodź, wyjdziemy w pole". Kiedy obaj wyszli w pole,
(12) rzekł Jonatan do Dawida: "Jahwe, Bóg Izraela, (niech mi będzie świadkiem, że wybadam ojca mego o tym czasie jutro albo pojutrze. I jeśli dowiem się czegoś dobrego o Dawidzie, i nie poślę do ciebie, i nie zawiadomię cię,
(13) to niechaj mi Jahwe to zło uczyni i tamto dorzuci. W wypadku gdyby ojcu spodobało się sprowadzić na ciebie nieszczęście, powiadomię cię i pozwolę ci odejść w pokoju. A Jahwe będzie z tobą, jak był z moim ojcem.
(14) A jeżeli jeszcze będę żył, chyba okażesz mi miłosierdzie [w imię] Jahwe? A gdy umrę,
(15) nie odbieraj życzliwości twojej mojemu domowi na wieki, nawet wtedy, gdy Jahwe zabierze wszystkich wrogów Dawida z powierzchni ziemi.
(16) Niech nie zginie imię Jonatana [sprzymierzonego] z domem Dawida, bo Jahwe zażąda sprawy z ręki Dawida".
(17) Jeszcze raz zaprzysiągł Jonatan Dawida w imię wielkiej miłości ku niemu, kochał go bowiem jak samego siebie.
(18) Jonatan rzekł do niego: "Jutro nów księżyca. Zwrócisz na siebie uwagę, bo miejsce po tobie będzie puste.
(19) Do trzeciego dnia odejdziesz daleko. Udasz się na miejsce, gdzie się ukrywałeś w dniu podobnej sprawy i zatrzymasz się koło kamienia wskazującego drogę.
(20) Ja wypuszczę w jego stronę trzy strzały, jakbym celował w tym kierunku.
(21) Potem poślę chłopca, dając mu rozkaz: Idź, znajdź strzały. Gdy powiem chłopcu: Oto strzały są bliżej, niż stoisz, zabierz je — wracaj, wiedz, że możesz być spokojny, nic się nie dzieje złego, na życie Jahwe.
(22) Gdybym jednak powiedział do młodzieńca: Oto strzały są trochę dalej, niż stoisz — uchodź, gdyż sam Jahwe cię dalej posyła.
(23) Przyrzeczenie zaś, które złożyliśmy ja i ty, jest takie: Oto Jahwe między mną a tobą na wieki".
(24) I ukrył się Dawid na polu. Kiedy nastał nów księżyca, zasiadł król do uczty, by się posilić.
(25) Król zasiadł na swym zwykłym miejscu na krześle pod ścianą, Jonatan zajął miejsce naprzeciwko, Abner usiadł z boku Saula, miejsce zaś Dawida było puste.
(26) Saul nic o nim nie wspominał w tym dniu. Myślał: To przypadek pewnie jest nieczysty i nie poddał się jeszcze oczyszczeniu.
(27) Lecz nazajutrz, po nowiu, gdy miejsce Dawida znów było puste, odezwał się Saul do syna swego, Jonatana: "Dlaczego syn Jessego nie przyszedł na ucztę ani wczoraj, ani dziś?"
(28) Jonatan odpowiedział Saulowi: "Bardzo mię Dawid prosił, by mógł iść do Betlejem.
(29) Mówił: "Pozwól mi iść, proszę cię, gdyż urządzamy ofiarę rodzinną w tym mieście — zawiadomił mię o tym mój brat. Jeśli jesteś mi życzliwy, zwolnij mię, bym mógł odwiedzić swych braci". Dlatego nie przyszedł do stołu królewskiego".
(30) Saul rozgniewał się bardzo na Jonatana i rzekł mu: "O, synu kobiety przewrotnej! Alboż to ja nie wiem, że wybrałeś sobie syna Jessego na hańbę swoją i na hańbę łona swej matki?
(31) Jak długo bowiem będzie żył na ziemi syn Jessego, nie ostoisz się ani ty, ani twoje królowanie. Zaraz więc poślij i przyprowadź go do mnie, gdyż musi umrzeć".
(32) Odpowiedział Jonatan ojcu swemu, Saulowi, pytaniem: "Dlaczego ma umierać? Cóż uczynił?"
(33) Wtedy Saul rzucił za nim dzidą, aby go przebić. W ten sposób poznał Jonatan, że taki jest zamiar ojca, by Dawida uśmiercić.
(34) Jonatan podniósł się od stołu pełen gniewu. W tym drugim dniu miesiąca nie tknął posiłku, gdyż bardzo się zmartwił o Dawida, że jego ojciec tak go zelżył.
(35) Rankiem wyszedł Jonatan na pole do miejsca umówionego z Dawidem, a z nim był mały chłopiec.
(36) I rzekł do chłopca: "Pobiegnij i poszukaj strzał, które wypuszczę". Chłopiec pobiegł, on tymczasem wypuścił strzałę tak, aby go minęła.
(37) Chłopiec pobiegł do miejsca strzały, którą wypuścił Jonatan, wtedy Jonatan za nim krzyknął: "Czy strzała nie jest jeszcze dalej, niż stoisz?"
(38) I jeszcze wolał Jonatan za chłopcem: "Pospiesz się, nie zatrzymuj się!" Chłopiec pozbierał strzały i przybiegł do swego pana.
(39) Chłopiec nie pojął niczego, tylko Jonatan i Dawid wiedzieli, o co chodziło.
(40) Jonatan oddał swoją broń chłopcu, dając mu rozkaz: "Idź, odnieś to do miasta".
(41) Gdy odszedł chłopiec, podniósł się Dawid od strony kopca, padł twarzą na ziemię i trzykroć oddał głęboki pokłon. Nawzajem się ucałowali i płakali nad sobą. Dawid nawet głośno szlochał.
(42) Wreszcie Jonatan rzekł do Dawida: "Idź w pokoju. Niech się stanie to, co przysięgaliśmy w imię Jahwe, mówiąc: Jahwe będzie między mną i tobą, między rodem moim i rodem twoim na wieki".

 

1 Księga Samuela