| (1) Potem król Dawid rzekł do całego zgromadzenia: "Salomon, syn mój, jedyny, którego wybrał Jahwe, jest młody i wątły, a praca to wielka, gdyż nie dla człowieka jest ten przybytek, ale dla Boga Jahwe.
|
| (2) Ze wszystkich sił moich przygotowałem na dom Boga mego złoto na przedmioty złote, srebro — na srebrne, brąz — na brązowe, żelazo — na żelazne, drzewo — na drewniane, onyksy i kamienie do wysadzania, kamienie czarne i różnokolorowe i wszelkiego rodzaju drogie kamienie, a marmurów w obfitości.
|
| (3) Co więcej, z miłości dla domu Boga mego, oddaję na dom Boga mego skarbiec złota i srebra, jaki posiadam, ponad to wszystko, co już przygotowałem na dom święty
|
| (4) trzy tysiące talentów złota, złota z Ofiru, i siedem tysięcy talentów srebra oczyszczonego, aby pokryć ściany świątyni
|
| (5) złoto — na przedmioty złote, srebro — na srebrne i na wszelkie wyroby ręczne artystów. A z was kto byłby chętny złożyć dzisiaj dar dla Jahwe?"
|
| (6) Okazali się więc chętnymi naczelnicy rodów, naczelnicy pokoleń izraelskich, tysiącznicy i setnicy, kierownicy robót królewskich.
|
| (7) Dali oni na obsługę domu Bożego: złota pięć tysięcy talentów i dziesięć tysięcy darejków, srebra dziesięć tysięcy talentów, miedzi osiemnaście tysięcy talentów, żelaza sto tysięcy talentów.
|
| (8) Ci, którzy mieli drogie kamienie, dawali je do skarbca domu Jahwe na ręce Jechiela Gerszonity.
|
| (9) Lud radował się ze swych ofiar dobrowolnych, albowiem ze szczerego serca okazywali hojność w darach dla Jahwe także król Dawid bardzo się radował.
|
| (10) Potem Dawid błogosławił Jahwe wobec całego zgromadzenia i tak mówił: "Bądź błogosławiony, o Jahwe, Boże ojca naszego, Izraela, na wieki wieków.
|
| (11) Twoja jest, o Jahwe, wielkość, moc, sława, majestat i chwała, bo wszystko, co jest na niebie i na ziemi, jest Twoje do Ciebie, Jahwe, należy królowanie i ten, co głowę wznosi ponad wszystkich!"
|
| (12) Bogactwo i chwała od Ciebie pochodzi, Ty nad wszystkim panujesz, a w ręku Twoim siła i moc, i ręką Twoją wywyższasz i utwierdzasz wszystko.
|
| (13) Teraz więc, Boże nasz, dzięki Ci składamy i wychwalamy przesławne imię Twoje.
|
| (14) Czymże ja jestem i czym jest lud mój, żebyśmy Ci mogli ofiarować dobrowolnie te rzeczy? Albowiem od Ciebie to wszystko pochodzi i co z ręki Twojej mamy, dajemy Tobie.
|
| (15) Jesteśmy bowiem pielgrzymami przed Tobą i przychodniami, jak byli wszyscy przodkowie nasi dni nasze jak cień na ziemi [mijają] bez żadnej nadziei.
|
| (16) O Jahwe, Boże nasz, całe to bogactwo, któreśmy przygotowali, by zbudować dom Tobie i Twemu świętemu imieniu, z ręki Twojej pochodzi i wszystko jest Twoje.
|
| (17) Wiem, o Boże mój, że Ty badasz serce i upodobałeś sobie szczerość ja też w szczerości serca mojego ofiarowałem dobrowolnie to wszystko, a teraz z radością widzę, że i lud Twój tutaj obecny pospieszył z dobrowolnymi ofiarami dla Ciebie.
|
| (18) O Jahwe, Boże ojców naszych, Abrahama, Izaaka i Izraela, zachowaj to na zawsze jako wyraz myśli i uczuć ludu Twego i skieruj ich serca ku Tobie.
|
| (19) A synowi mojemu, Salomonowi, daj serce doskonałe, aby strzegł poleceń, przykazań i praw Twoich i żeby wykonał wszystko i zbudował przybytek, do którego poczyniłem przygotowania".
|
| (20) Potem Dawid rzekł do całego zgromadzenia: "Błogosławcież Jahwe, Boga waszego". I błogosławiło całe zgromadzenie Jahwe, Boga swych przodków, klękając i oddając pokłon do ziemi w hołdzie dla Jahwe i dla króla.
|
| (21) Nazajutrz złożono ofiary dla Jahwe i ofiarowano całopalenie dla Jahwe: tysiąc młodych cielców, tysiąc baranów i tysiąc jagniąt wraz z ofiarami płynnymi i mnóstwem żertw — za całego Izraela.
|
| (22) A jedli i pili owego dnia przed Jahwe z wielką radością. Po raz drugi obwołali królem Salomona, syna Dawida, i namaścili go w imieniu Jahwe na władcę, a Sadoka na arcykapłana.
|
| (23) Salomon więc zasiadł na tronie Jahwe jako król w miejsce swego ojca, Dawida, i powodziło mu się, a cały Izrael był mu posłuszny.
|
| (24) Wszyscy książęta i bohaterowie, a nawet synowie króla Dawida poddali się królowi Salomonowi.
|
| (25) Jahwe zaś bardzo wywyższył Salomona w oczach całego Izraela i oblókł go w chwałę królewską, jakiej nie posiadał przed nim żaden król w Izraelu.
|
| (26) Tak Dawid, syn Jessego, królował nad całym Izraelem.
|
| (27) A czas panowania nad Izraelem wynosił czterdzieści lat: w Hebronie panował siedem lat, a w Jerozolimie panował trzydzieści trzy lata.
|
| (28) Umarł w późnej starości, syty dni, bogactwa i chwały, a Salomon, syn jego, został w jego miejsce królem.
|
| (29) A dzieje króla Dawida pierwsze i ostatnie były już spisane w Dziejach Samuela "Widzącego", w Dziejach Natana Proroka i w Dziejach Gada "Widzącego
|
| (30) wraz z całym królowaniem jego, potęgą i tym wszystkim, co się działo z nim, z Izraelem i ze wszystkimi królestwami krajów.
|
